ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΡΑ, 1937, Στελλάκης Περπινιάδης

 Το καλοκαίρι τώρα γυρεύομε δροσιά

κι ο κόσμος παίρνει φόρα στην ακροθαλασσιά.
Αγόρια και κορίτσια σαν γλάροι να πετούν,
με χίλια δυο καπρίτσια στο κύμα να βουτούν.

Ξαπλωμένοι βλέπεις χάμω νέοι, γέροι σαν τρελοί
να φιλιούνται μες στην άμμο με τη ζέστη την πολύ.

Κοπέλες σαν το γάλα, νεράιδες πλουμιστές,
απ’ την πολύ λιακάδα να γίνονται ψητές.

ποδάρια ξουρισμένα, ποδάρια μου μποτέ (beaute),
κορμιά καβουρντισμένα με γάμπες τριχωτές.

Τρυφερές γλυκιές μικρούλες, κοριτσόπουλα τρελά,
σαν ψημένες γαλοπούλες να πετούν χωρίς φτερά.

Και τότε βλέπομ’ όλοι πως έχομ’ ομορφιές
μα έχουμε και χάλια που είναι για να κλαις,
σαν βλέπω να βουτάνε κι οι φώκιες οι γριές
και γέροι με φαλάκρες, μουστάκια και κοιλιές.

Και αγόρια να ‘ν’ καημένα σαν ορτύκια σουβλιστά,
σαν κοκόρια μαδημένα, σαν τρυγόνια ξυδιαστά.