Στο παλαιό Πάρκο οι Πρόσκοποι Πτολεμαΐδας διοργανώνουν για δεύτερη ημέρα (Κυριακή) το (Bagheera’s Land) αφιερωμένο στον Μιχάλη, με δράσεις, κατασκευές, παιχνίδια, μαγνητίζοντας το ενδιαφέρον των παιδιών που κατέκλυσαν χθες το απόγευμα το χώρο, κάτι που αναμένεται να συμβεί και σήμερα

Ενας Ακέραιος Ανθρωπος του Μοχάμαντ Ρασούλοφ

 Σθεναρό δείγμα του σύγχρονου ιρανικού σινεμά που δείχνει να παραμένει εθνικό μέσα στις ειδολογικές του ακροβασίες. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Κανών.

Στην επαρχιακή πόλη του Βόρειου Ιράν όπου μετεγκαταστάθηκε από την Τεχεράνη μαζί με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, ο Ρεζά, εκτροφέας χρυσόψαρων, θα διαπιστώσει βαθμιαία πως η ακεραιότητά του δεν πιάνει δεκάρα μπροστά στην τοπική διαφθορά. Αν και έχει τη φάρμα του υποθηκευμένη, αρνείται την πρόταση ενός έτοιμου για δωροδοκία τραπεζικού υπαλλήλου να του σβήσει τα πρόστιμα, προτιμώντας να πουλήσει ακόμη και το αμάξι του για να ξεχρεώσει. Κι αφού αντιδρά στις βλέψεις μιας πανίσχυρης ιδιωτικής εταιρείας, που έχει τις τοπικές εξουσιαστικές Αρχές στο τσεπάκι της, να εξαγοράσει τη γη του, συμπλέκεται με τον αρχινονό της περιοχής και μπράβο της εταιρείας όταν του κλείνουν την παροχή νερού, μπαίνει πρόσκαιρα φυλακή για τον δήθεν τραυματισμό του, ενώ, μετά τον αφανισμό του ιχθυοτροφείου του, ξεκινά μια μάταιη πάλη να αποδείξει την ευθύνη της φίρμας. Ανίκανη να τον μεταπείσει, η στωική όσο και πραγματίστρια γυναίκα του θα χρησιμοποιήσει τη θέση της ως διευθύντρια του τοπικού σχολείου θηλέων μήπως και κινήσει κάποια νήματα. Ομως ο Ρεζά αρνείται πεισματικά να ενδώσει…

Ηταν πριν από μια δεκαετία περίπου που ο Ασγκάρ Φαρχαντί απέδειξε, με το «Τι Απέγινε η Έλι;», πως μπορεί να υπάρξει ένα ιρανικό σινεμά που να ελίσσεται έξω από τις ντιρεκτίβες του νεορεαλισμού, όσο γερά εδραιωμένες κι αν ήταν (δεν είναι πια). Την καταπίεση από τους αυστηρούς νόμους που επιβάλλει το θρησκευτικής καταγωγής περσικό σύστημα αξιών και τον φόβο της στοιχειώδους έστω παράβασής τους, ο Φαρχαντί τα μετουσίωσε κινηματογραφικά σε «μυστήριο» και «σασπένς» -όπως έκτοτε σε κάθε ταινία του. Οι επίγονοί του, χρόνο με το χρόνο, μοιάζουν να διευρύνουν όλο και τολμηρότερα τούτη την «παρέκκλιση». Τα πρόσφατα «Στη Σκιά του Φόβου» του Μπαμπάκ Ανβάρι, που εκπέμπει τον πολιτικό του λόγο μέσα από μια ιστορία φαντασμάτων στην βομβαρδιζόμενη από το Ιράκ Τεχεράνη του 1988, και «Ενας Δράκος Ερχεται» του Μανί Χαγκίγκι, που ξετυλίγει τις αστυνομικές έρευνες γύρω από τη δήθεν αυτοκτονία ενός πολιτικού κρατούμενου σε ένα ερημικό περσικό νησί στα 1965 με τους όρους, ταυτόχρονα, του φιλμ νουάρ, του μεταφυσικού θρίλερ και του ψευδοντοκιμαντέρ, είναι απολύτως ενδεικτικά ενός σινεμά που ξέρει πώς να αφομοιώνει τα είδη χωρίς να το κουνάει ρούπι από τον ιδιαίτερο τόπο του. Το ίδιο, τώρα, και η ταινία του Μοχάμαντ Ροσούλοφ.

Ο 44χρονος δημιουργός προσαρμόζει έξυπνα και διακριτικά τους κώδικες του παραδοσιακού γουέστερν στην, ενίοτε φορτωμένη ίσως σε πρόσωπα καταστάσεις, πάντως μόνιμα συνεπή στην ιδεολογία της, ιστορία της κατά μόνας αντίστασης ενός απελπισμένου οικογενειάρχη ενάντια σε ένα διαβρωμένο από παντού σύστημα εξουσίας. Η Εταιρεία-Μεγαλογαιοκτήμονας, ο ξένος που αντιμετωπίζεται ως παρείσακτος, η εν κινδύνω φάρμα, η εντροπία των εκβιασμών του αλισβερισιού, η άσπιλη τιμή του μοναχικού στην ουσία καουμπόι. Με χρυσόψαρα αντί για γελάδια, τροχοφόρα αντί για άλογα, καδρόνια αντί για περίστροφα. Και κρασί αυτοσχέδιο αντί για χειροποίητο ουίσκι: ο Ρεζά αποθηκεύει ώριμα καρπούζια και στραγγίζει τον ζυμωμένο πολτό για να πίνει τον αλκοολούχο χυμό στα ιαματικά νερά μιας σπηλιάς, όταν θέλει να μένει μόνος με τις σκέψεις και τα άγχη του.

Συσχετιστικά, το γεγονός πως το αλκοόλ παραμένει απαγορευμένο στο φονταμενταλιστικό Ιράν συνιστά ένα κομμάτι μόνο της επιτυχίας τούτης της προσαρμογής. Για την αποτελεσματικότητα των υπόλοιπων κομματιών μάλλον δε χρειάζεται να γίνεται λόγος, μιας και απαγορευμένη στη χώρα παραμένει η ταινία ολόκληρη, μαζί, τρόπον τινά, με τον δημιουργό της (ο οποίος, παρότι εκτίει ποινή αποχής από τη σκηνοθεσία από το 2011, δε δείχνει να πτοείται, όπως άλλωστε και οι συνάδελφοί του Τζαφάρ Παναχί και Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, που εξακολουθούν να κάνουν ταινίες παράνομα και να τις «φυγαδεύουν» σε διεθνή φεστιβάλ κάθε τόσο).

Με άλλα λόγια, και μόνο από το μέγεθος της «ενόχλησης» αν κρίνουμε, μιλάμε για μια ταινία ιρανική μέχρι το κόκκαλο, όσο ανοιχτοί κι αν μοιάζουν οι ορίζοντες που κοιτάει. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν είναι μόνο εκείνοι της μακρινής άγριας δύσης του τότε, αλλά και της εγγύς «πολιτισμένης» του τώρα: σχεδόν κάθε σεκάνς του φιλμ συνιστά μια πράξη διαπραγμάτευσης, όπως ακριβώς και στο ρουμάνικο δράμα του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ «Οικογενειακή Υπόθεση» (2014), όπου όλα «τακτοποιούνταν» με τις κατάλληλες γνωριμίες και το απαραίτητο τακτ.

Κι αν η αναγωγή ακούγεται αυθαίρετη, αρκεί να ανατρέξουμε σε λόγια του ίδιου του Ρασούλοφ: «Τα καταπιεστικά συστήματα μοιράζονται κάποιες ομοιότητες. Άνθρωποι στο Ιράν σήμερα μπορούν να ταυτιστούν με τις εμπειρίες του ρουμανικού λαού επί Τσαουσέσκου. Μπορεί στο Ιράν η πολιτική δομή να βασίζεται σε μια θρησκευτική βάση εξουσίας κι όχι σε μια κομμουνιστική δικτατορία, αλλά αυτό δεν φαίνεται να έχει μεγάλη διαφορά».

Κέρδισε το κοινό η χθεσινοβραδινή, πολυτροπική, θεατρική παράσταση, " Ένας παράξενος γάμος" που ανέβασε στο Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαΐδας ο Πολιτιστικός Σύλλογος "Χοροτοπία" ενώ αρκετοί θεατρόφιλοι της ευρύτερης περιοχής που δεν βρήκαν θέση αποχώρησαν. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στις μαρτυρικές Κοινότητες Πύργων, Μεσοβούνου, Ερμακιάς, και Κλεισούρας, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 ετών από τη θλιβερή επέτειο των Ολοκαυτωμάτων.

Το μετακαρναβαλικό μήνυμα του ptolemais-post – Κρίσεις επικρίσεις συμπεράσματα
1 Μαρτίου του 2025
Μεγάλη ομολογουμένως η συμμετοχή του κόσμου και πάλι, 2η χρονιά φέτος.
Αν και μικρότερη σε μαζικότητα και σε παλμό, ίσως συνετέλεσε η πολιτική αντικυβερνητική διαμαρτυρία χθες.
Μάλλον έλειπε η πολιτική σάτιρα και ο ενθουσιασμός της περσινής χρονιάς.
Υπήρξαν απόπειρες από ακραίους εκκλησιαστικούς κύκλους για να αναβληθεί (υπάρχουν και αυτοί ανάμεσα μας), είναι ανάξιον λογου να κάνουμε εκτενή αναφορά, ο Καντιωτισμός που διαπότισε την Εορδαία δεν υπάρχει πλέον, υπάρχουν εκπρόσωποί του όμως και ουδόλως θα πλήξουμε και τώρα και εις το μέλλον.
Είναι εμφανής η έλλειψις Ανοιχτών Δημοτικών Χώρων και η απουσία κεντρικής Πλατείας.
Ο Δήμαρχος όμως και τα Δημαρχόπουλα έχουν άλλη οπτική. Ακόμη μια χαμένη 5ετία εις την Εορδαίαν.
Είναι εμφανές ότι όλοι έχουν τα όρια στους ορίζοντές τους, φαίνεται τα έφτασε και ο κύριος Ιωαννίδης. Περιμέναμε μια ωρίμανση αυτού που ξεκίνησε πέρσι, με ενότητα στο χώρο, το χρόνο και τις πλούσιες παραδόσεις της Εορδαίας, όμως η προσπάθεια αγκυλώθηκε στην καρμπναρισμένη περσινή προσπάθεια.
Κλείνει η περίοδος του Καρνάβαλου και φέτος, υπήρξε ανοργασμικός οίστρος, είναι ζητούμενο αν γονιμοποιήθηκαν νέες ιδέες μαζί με τη γη από τους πεοφόρους σάτυρους
Μπαίνουμε σε νέα περίοδο περισυλλογής εγκράτειας και μεταμέλειας.
Η Πτολεμαΐς συνεχίζει την πορεία της Ακυβέρνητη.
Είμεθα η Ακυβέρνητη ολιτεία του Γεωργίου Σεφέρη και του Στρατή Τσίρκα.

Υ.Γ

Πάντα κάτι θα συμβαίνει εις αυτήν την Πόλιν, επί του μέσου της 25ης Μαρτίου είχε εργασίες στο πεζοδρόμιο η τηλεθέρμανση αφήνοντας άνοιγμα περί το 1 μέτρο και εμποδίζοντας τη διέλευση του κόσμου. Αθάνατη Πτολεμαΐδα!!!

Το έθιμο "Έσκα" αναβίωσε σήμερα, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ολυμπιάδας με τη συμμετοχή μικρών και μεγάλων κατοίκων, αρκετοί μεταμφιεσμένοι, υπό τους ήχους ορχήστρας με γκάιντες, ξεσηκώνοντας το χωριό. Η κεφάτη παρέα ξεκίνησε από το πρωί την περιδιάβαση της στα σπίτια, ανταλλάσσοντας ευχές με τα μέλη των οικογενειών,. Τσίπουρο και κρασί, γλυκά και φρούτα, προσφέρθηκαν στους καλαντάρηδες της 1ης του νέου έτους, και ακολουθούσαν τραγούδι με χορό. Το μεσημέρι στην πλατεία του χωριού στήθηκε το μεγάλο γλέντι παρουσία όλων των μονίμων κατοίκων και επισκεπτών, και συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό μέχρι τις πρώτες, βραδινές ώρες, στα καφενεία της Ολυμπιάδας.

Μαίρη Κεσκιλίδου

Ποντιακός Σύλλογος Πτολεμαΐδος: Ένα πικρό (πολιτικό) σχόλιο για την παραίτηση του Αντώνιου Μαυρίδη
Το παρόν άρθρο υπογράφει ο Εκδότης της εφημερίδος ptolemais-post
Και το προαλείφουμε αυτό, δεδομένου του ότι πολλοί καναπεδάκηδες του fb εξεγείρονται και δημιουργούν εικονικές επαναστάσεις.
Επί του θέματος όμως.
Τα εσωτερικά ενός Συλλόγου αφορούν το Σύλλογο.
Το φαινόμενο και οι επιπτώσεις του όμως αφορούν την Κοινωνία.
Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό, ούτε στην ιστορία των Συλλόγων της Πόλεως αλλά ούτε και σε Εθνικό επίπεδο, νεοεκλεγείς Πρόεδρος να παραιτείται.
Και φυσικά ο κύριος Μαυρίδης δεν παραιτήθηκε δια Ιατρικούς λόγους.
Ο εν λόγω Σύλλογος μετά την νοσοτρομοκρατία με τον covid πέρασε μέρες δόξης λαμπρές.
Βγήκε από την εσωστρέφεια, άνοιξε δρώμενα, έφερε κόσμο κοντά του, συναντήθηκε με την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, έκανε πρωτοπόρες Πολιτιστικές δράσεις (μια εξ αυτών και θεατρικές παραστάσεις πρωτογενείς).
Πριν 1,5 έτος είχα γράψει ένα άρθρο, λέγοντας ότι ο Ποντιακός Σύλλογος θα εξαναγκάσει και τους άλλους εν υπνώσει Συλλόγους να βγουν απ΄ το καβούκι τους.
Η αλληλεπίδραση και η διαπάλη ιδεών στο πολιτιστικό γίγνεσθαι έτσι λειτουργεί.
Δυστυχώς οι Σύλλογοι παρέμειναν εκεί που ήταν και ο Ποντιακός σύλλογος τείνει να αυτοκαταργηθεί.
Αυτή η παθογένεια έχει ιστορικές ρίζες στην Εορδαία, με ένα τεράστιο δυναμικό συλλόγων στην Ιστορικής διαδρομή της.
Όταν ένας Σύλλογος αρχίζει και λάμπει αρχίζουν και οι σκιές,  ασφαλώς ήτο συλλογική η προσπάθεια για την αναλαμπή του Συλλόγου.
Η παρουσία του κυρίου Μαυρίδη σφράγισε αυτή την προσπάθεια κάνοντάς μας όλους περήφανους.
Ο σπόρος της διχόνοιας πάντα όμως υπάρχει, ο έλεγχος, το δικό μου δίκιο, η δική μου οπτική, η δική μου ερμηνεία, η δική μου προβολή και τα δικά μου δεδομένα… Έπονται οι φράξιες.
Φυσικά εν ενθέτω χρόνο να μην εκπλαγούμε εάν έβαλε το χέρι του και ο Δήμαρχος της Πόλεως, έχει πλούσιο Ιστορικό σε τέτοια καμώματα, προς το παρόν δεν έχουμε δεδομένα για κάτι τέτοιο.
Στους προοδευτικούς Συλλογικούς χώρους όταν υπάρχει πρόβλημα με τα άλογα, τότε μπαίνει το κάρο μπροστά και πρέπει να μπει,.. Είναι όλος αυτός ο κόσμος που στήριξε το Σύλλογο ανιδιοτελώς, με κόπο, με προσφορά, με ψυχή.
Να μπει το κάρο μπροστά και να σύρει τα άλογα από πίσω.
Ήταν λάθος κατά την εκτίμηση μου η παραίτηση του Αντώνη και επειδή έχει δημιουργηθεί μια δυστοπία, τη λύση μπορεί να τη δώσει ο κόσμος τους Συλλόγου μέσω Συνελεύσεως, να αρθεί η παραίτηση και να γίνει reset στο Σύλλογο.
Κύκλια Έπη
Σήμερα στην εκδήλωση του Syll;ogoy στην Κεντρική Πλατεία με αναπαράσταση παλαιού Εθίμου, οι θεαταί ήσαν 8 άτομα.
Κάτι μας λέει αυτό;
Σοβαρευτείτε όλοι μαζί.
Αυτό είναι το μήνυμα, αυτό είναι και το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Πολιτίδης Χρήστος

"Βόρειο Πεδίο" No words ISFF- 6- 8 Δεκεμβρίου. Πανόραμα κινηματογράφου.
Όλο το πρόγραμμα απο το Νo Words ISFF που διοργανώνει για 6η χρονιά το Βόρειο Πεδίο απο 6 εώς 8 Δεκεμβρίου 2024.
Είναι η 6η συνεχόμενη χρονιά που ο Πολιτιστικός Σύλλογος του «Βόρειου Πεδίου» πραγματοποιεί το «no words
festival». Φέτος για πρώτη φορά, πιο έμπειροι αλλά το ίδιο ενθουσιώδεις θα θέλαμε το «no words festival» να γίνει
ένα πάρτυ όλης της πόλης. Με εκθέσεις, παρουσιάσεις, κινηματογραφικές προβολές, διαλέξεις, μουσειακές
εκθέσεις, μουσική, ταλαντούχους προσκεκλημένους,
Το ΝO WORDS ISFF είναι ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους – διάρκειας έως πέντε λεπτών- κάθε είδους, µε
βασικό κοινό γνώμονα την απουσία διαλόγων. Οι συμμετοχές και το ενδιαφέρον παγκοσμίως υπήρξε αξιοπρόσεχτο
δεδομένου ότι στάλθηκαν ταινίες από τις ΗΠΑ μέχρι την Ινδία, από το Νεπάλ μέχρι το Μεξικό, από τον Καναδά και
την Ταϊλάνδη και φυσικά σχεδόν ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Στην τελική φάση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου στις 5:30µµ στο Πνευματικό Κέντρο
Πτολεμαΐδας το κοινό της περιφέρειας μας θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις ταινίες που διακρίθηκαν
και των οποίων η διάρκεια θα είναι περίπου μιάμιση ώρα συνολικά.
Στην παρέα του φεστιβάλ θα έχουμε τον αγαπητό Ρένο Χαραλαμπίδη όπου θα συνομιλήσουμε μαζί του και θα
δούμε την τελευταία του ταινία “Νυχτέρινος Εκφωνητής”. Την συζήτηση του Σαββάτου θα συντονίσει ο Γιώργος
Παπαδημητρίου από τους αγαπημένους Cinedogs ( www.cinedogs.gr ). Την Κυριακή θα ακολουθήσει ημερίδα με
θέμα Το ένδυμα στο θέατρο με την Δρ Βίκυ Κερτεμελίδου, τη σκηνογράφο Σόνια Καΐτατζη και σκηνοθέτη Ειρήνη
Χατζηκυριακίδου εκλεκτούς καλεσμένους όπου θα μιλήσουμε για όλες τις πτυχές του κινηματογράφου!

Ανάρτηση του Sakis Tsiggenis
Πριν λίγο μάθαμε ότι ο Γιώργος Μάνιος έφυγε απ' τη ζωή...

Παιδάκια εμείς τότε ηχογραφούσαμε στο στούντιο του κ ο Γιώργος μας έκανε κ την παραγωγή στους τρεις πρώτους δίσκους μας...

Χαρακτήρισε έτσι κ τον ήχο της Υπόγειας Τροχιάς... Πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος μα πάνω απ' όλα φίλος.. Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με αντιμετώπιζε... Προσπαθήσαμε αρκετές φορές να ξαναβρεθούμε αλλά λόγο των προβλημάτων υγείας που είχε δεν τα καταφέραμε.

Τουλάχιστον εκεί που θα είναι τώρα θα ηρεμήσει η ψυχή του.

Φίλε πάντα θα σε θυμόμαστε με αγάπη κ ευγνωμοσύνη που σε γνωρίσαμε .

Σύλλογος Πολυτέκνων Εορδαίας
. ·
Ο Στέφανος Ξενάκης έρχεται ξανά στην Πτολεμαΐδα για μια μοναδική ομιλία με τίτλο: “Γιατί όχι;”
Μετά την τεράστια επιτυχία της περσινής μας εκδήλωσης, το Κέντρο Ειδικών Θεραπειών “Ολική Προσέγγιση” σε συνεργασία με τον Σύλλογο Πολυτέκνων Πτολεμαΐδας φέρνουν για άλλη μια χρονιά τον μοναδικό Στέφανο Ξενάκη @stef_squash στην πόλη μας! Ο αγαπημένος συγγραφέας θα παρουσιάσει το νέο του βιβλίο και θα μας προσκαλέσει να σκεφτούμε “Γιατί όχι;” – μια ερώτηση που μπορεί να μας ανοίξει νέους δρόμους και να μας εμπνεύσει για το επόμενο βήμα στη ζωή μας. 
Ημερομηνία: 14 Νοεμβρίου 19:00
Τοποθεσία: Uniq All day bar @uniqalldaybar
Αν πέρυσι το χάσατε, μην κάνετε το ίδιο λάθος! Ας τολμήσουμε όλοι να αναρωτηθούμε «Γιατί όχι;» και να ζήσουμε μαζί μια βραδιά γεμάτη έμπνευση και αλλαγή!