ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ KAI η ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΤΤΗ

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΟΣ

KAI

η ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΤΗ

Ιστορεί ο Πολιτίδης Χρήστος

Η πεζοδρόμηση της κεντρικής πλατείας, ήταν έργο ενός “ τρελού, υπερβατικού Δημάρχου”, το τρελός μην το παρεξηγήσετε….

Για τα δεδομένα του συνεχώς αργοκίνητου Δήμου μας, ήταν Φαραωνικής έκτασης και η υλοποίηση του προϋπέθετε, εντάσεις και συγκρούσεις με τους πάντες.

Δεν ανήκω στον κυανό χώρο, είναι γνωστές οι αριστερές πεποιθήσεις μου.

Με τον κύριο Τόττη, είμαστε πάντοτε αντίπαλοι πολιτικά, όχι όμως εχθροί.

Το σχέδιο του αείμνηστου Δημάρχου, φέρνω συνεχώς μπροστά, σε άπειρα άρθρα μου, επιμελώς, όμως οι κυανοί, οι ερυθροί και οι χλωροί κόκκοι της Πόλης, αποφεύγουν να τοποθετηθούν, ενοχλούνται και το αποσιωπούν.

Θα σας εξηγήσω γιατί.

Για τους κυανούς, ας πάρουμε τον κύριο Πλακεντά ή την κυρία Τερζοπούλου, ο κύριος Τότης ήταν πολιτικός μέντορας (κοιτάξτε την δόμηση της τότε πολιτικής παράταξής του) και πρότυπο, τα είχε όλα, επιχειρηματίας, μαχητής, οπαδός των θεωριών του φιλελευθερισμού, πετυχημένος πολιτικός και ακτιβιστής.

Φυσικά η σιωπή αυτή προκύπτει από το «ενοχικό σύνδρομο Πατροκτονίας».

Για τους χλωρούς κόκκους, τότε αν ενθυμούμαι, ήταν ο κύριος Λεσγίδης στην αντιπολίτευση, όταν ο κύριος Τότης έκλεισε την 25 Μαρτίου και την κατεδάφισε (αυτός ο δρόμος ήταν εθνική οδός που συνένωνε το εθνικό δίκτυο δια μέσω της Πόλης). Ο χώρος λοιπόν των Πρασίνων πολέμησε λυσσαλέα αυτό το σχέδιο, η στάση τους πήγαζε από την πολιτική τους ανυπαρξία (τα αναλύω παρακάτω).

Για τους ερυθρούς κόκκους, ο κύριος Τόττης αυτό που εκφράζει είναι η αντίδραδη και ως εκ τούτου συλλήβδην είναι αποριπτέος

Ο κύριος Τόττης, ήταν πραγματικά Ευμεγέθης, σκληρός, με κυρίαρχο και εμβληματικό το ένστικτο του τυχοδιωκτισμού (υπό την έννοια του δαιμόνιου επιχειρηματία) και το όπλο πάντα υπό θέση μάχης.

Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 3 Μαΐου 1998, στις 3ης Ιουλίου του 1998 επήλθε ο απρόσμενος θάνατος του Δημάρχου.

Ο Δήμαρχος τότε, εν ριπή οφθαλμού, κονιορτοποίησε την θλιβερή πλατεία και σε μια νύχτα έκανε εργοτάξιο την Πόλη.

Έτσι, με τον θυελλώδη χαρακτήρα του, γρήγορα θα ολοκλήρωνε και το έργο αυτό.

Βέβαια. Η επίπλωση του ονείρου γινόταν με δημόσια χρήματα, η κατανάλωση του όμως, ήταν ιδιωτική.

Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στους Αρχαίους Έλληνες τραγικούς ποιητές το βάθος χρόνου υπάρχει σε κάθε έργο, ειδικά στον Ευριπίδη( να το εξηγήσω, αν ρίξουμε ένα βότσαλο σε μία λίμνη, παρατηρούμε ξεκινά ένας κύκλος, μετά ένα δεύτερος, ένας τρίτος κλπ άπειροι, ομόκεντροι, κύκλοι διαφορετικού μεγέθους, οι οποίοι διευρύνονται, αυτό είναι το βάθος χρόνου, όλοι εξαρτώμενοι από τον πρώτο.

Ο κύριος Τόττης άθελα του έγραφε Ιστορία, τότε, ήταν η αρχή, “εν τη γενέσει του, το βάθος χρόνου στην Πόλη”.

Η σιωπή, εξηγείται από τον φόβο, ξέρετε πάντοτε υπάρχουν και θιγόμενοι σε τέτοια έργα, απλά οι εκπρόσωποι μας δεν έχουν το σθένος να το αντιμετωπίσουν.

Το μέγεθος είναι πολύ μικρό.

Σε όποια Πόλη επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, οι εκφάνσεις του ήταν θετικές, και βέβαια το μείζον, δημιουργήθηκαν ζωτικοί χώροι για τους Πολίτες.

Σας ιστορώ λοιπόν αυτό το παράδοξο χρονικό: « Όταν ο κύριος Τόττης κατεδάφισε την πλατεία, αναγκαστικά έπρεπε να βρει διέξοδο για να συνενωθεί και πάλι το εθνικό δίκτυο(το οποίο διέκοψε με την παρέμβαση του), έτσι έφτιαξε την παρακαμπτήριο η οποία συνεχίζει για Φλώρινα ή για Έδεσσα».

Η αντιπολίτευση θεωρώντας ότι όλα αυτά είναι αυθαίρετα (Ήταν πράγματι αυθαίρετα) έκανε καταγγελία, δεν γνωρίζω σε ποια υπηρεσία, μάλλον στο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ και παρενέβην η Πολιτεία, “ ο κύριος Τόττης δήλωσε υγειονομικούς λόγους διά την πράξιν του (όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες πρέπει να τα καταγράψει, είναι η Ιστορία της Πόλης).

Δηλαδή λόγο του ότι υπήρξε κίνδυνος για την υγεία των πολιτών μετατόπισε το Εθνικό δίκτυο (Το επιχείρημα είχε σχέση με την ύπαρξη μολυσμένων νερών αυτό επικαλέσθηκε).

Βρήκε χρηματοδότη, για τις απαλλοτριώσεις των χωραφιών που έκανε χρήση ο Δήμος, για να δημιουργηθεί η παρακαμπτήριος και η 25η Μαρτίου αποχαρακτηρίστηκε, συνεχίζει να είναι έτσι και σήμερα.

Η θετική ή αρνητική διαχείριση κάθε Δημοτικής αρχής κρίνεται από δύο πράγματα.

Α. από το έργο συντήρησης των υποδομών κάθε Πόλης .

Β. από το καινοτόμο πνεύμα μέσω του οποίου δίδει το όραμα μια Δημοτική Αρχή να κάνει νέα πράγματα στην Πόλη.

Η συντήρηση των υποδομών της Πόλης δεν αποτελεί “νέο έργο” αλλά υποχρέωση, του υπαλλήλου Δήμαρχου, ο οποίος αφού μισθοδοτείται, άρα ασκεί ιδιοτελώς επάγγελμα.

Τον Δήμαρχο Τόττη, τον θυμόμαστε γιατί έκανε την Πόλη εργοτάξιο.

Τον Δήμαρχο Φραγκουλίδη, γιατί κατέστρεψε το εργοτάξιο.

Τον Δήμαρχο Τζιούμαρη, να φιγουράρει, ως μοντέλα στην ιλουστρασιόν εφημερίδα του Δήμου.

Την Δήμαρχο Βρυζίδου, ως την απαρχή σύλληψης του σχεδίου καταστροφής του παλαιού πάρκου.

Τον Δήμαρχο Ζαμανίδη, ως εκπρόσωπο του κινήματος των σκεπτικιστών, να καταναλώνει την θητεία του σκεπτόμενος.

Και τον νυν Δήμαρχο (θα τον θυμάται η Πόλη) να υλοποιεί το σχέδιο της κυρίας Βρυζίδου και του κυρίου Ζαμανίδη (ως λαγός τους), αφού εκείνοι δεν τόλμησαν να προβούν σε ενέργειες.

Όσον αφορά ορισμένους, αγανακτισμένους των όσων ιστορώ, που ως επιχείρημα έχουν ότι δεν γίνεται να υπάρχει παιδική χαρά στο παλαιό πάρκο με τα μεγάλα δένδρα, φίλοι μου κοιτάξτε την κεντρική φωτογραφία του άρθρου.

Όλη η πόλη μια παιδική χαρά, και για τα μικρά παιδιά και για εμάς του μεγαλύτερους.

Πρώτος θα αναφωνήσω! Μπράβο Δήμαρχε! Πλακεντά Παναγιώτη.

Τo 95% της βρώμικης δουλειάς το έκανε ο Δήμαρχος Τότης.

Ένα 5% απέμεινε.

ΣΑΣ ΔΙΔΩ ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Κωνσταντίνος Καβάφης

«Τα Παράθυρα»

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει

ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Συγγράφει ο αμετανόητος Καβαφιστής Πολιτίδης Χρήστος

Κεντρική πλατεία Πτολεμαΐδας και η οδός 25ης Μαρτίου, στις 3/5/98, κατά την έναρξη των εργασιών ανάπλασής τους. Η φωτογραφία είναι του “Φώτο Λάζος”

Το άρθρο είναι πάντα επίκαιρο, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά πριν ένα Έτος.