Δημοσιεύτηκε στο oladeka
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΙΣ ΚΤΗΝΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ
15 Φεβρουαρίου 1946. Η πρώτη δίκη εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα ήταν γεγονός. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν κατάμεστη. Δικάζονταν δύο εκπρόσωποι της βουλγαρικής και ιταλικής θηριωδίας στη Μακεδονία.
Ήταν ο βούλγαρος αρχικομιτατζής Άντον Κάλτσεφ και ο ιταλός υπολοχαγός, Τζιοβάνι Ραβάλι. Οι καταθέσεις των μαρτύρων για τη δράση τους ήταν ανατριχιαστικές: η κοίτη του ποταμού Αλιάκμονα στο Νεστόριο Καστοριάς ήταν καθημερινά γεμάτη πτώματα Ελλήνων που είχαν βασανιστεί από τους κατηγορούμενους. Άλλους τους κρεμούσαν από τα χέρια ώστε να εξαρθρώνονται τα άκρα και τους στριφογύριζαν στον αέρα. Άλλους τους γέμιζαν τα έντερα με αέρα και τους μαστίγωναν. Το κατηγορητήριο μεταξύ άλλων ανέφερε ότι μαζί με συνεργάτες τους προσπάθησαν να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των κατεχόμενων περιοχών από τον Άξονα. Χρησιμοποιούσαν ψυχολογική και σωματική βία και ανάγκαζαν τους Έλληνες να γραφτούν στο βουλγαρικό κομιτάτο.
Ο Κάλτσεφ αρνήθηκε τις κατηγορίες και υποστήριξε ότι ήταν μόνο σύνδεσμος μεταξύ του βουλγαρικού και γερμανικού στρατού. Ο βούλγαρος αρχικομιτατζής είχε σταλεί ως υπολοχαγός στη Δυτική Μακεδονία, η οποία βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή μετά την αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941. Η Βέρμαχτ βρήκε σθεναρή αντίσταση στα οχυρά της γραμμής Μεταξά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, αλλά η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας έφερε γρήγορα τους Γερμανούς στη Θεσσαλονίκη. Οι Βούλγαροι χωρίς να πολεμήσουν κατέλαβαν την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ως δώρο από τον Χίτλερ, ο οποίος κράτησε τη διοίκηση της υπόλοιπης Βορείου Ελλάδος. Διακαής πόθος του βουλγαρικού εθνικισμού ήταν να φτάσουν ακόμα πιο δυτικά από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Βέροια, την Κοζάνη και την Καστοριά. Ήταν οι περιοχές για τις οποίες οι Βούλγαροι είχαν βλέψεις.
Έτσι ο Κάλτσεφ βρέθηκε στην περιοχή της Καστοριάς. Ο βούλγαρος οργάνωσε ομάδες κομιτατζήδων και προπαγάνδιζε την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Οι άνδρες του ασκούσαν βία στον τοπικό πληθυσμό και στρατολογούσαν με απειλές άνδρες στην ομάδα τους. Στο στόχαστρό τους βρέθηκαν για μια ακόμη φορά οι έλληνες δάσκαλοι, τους οποίους κατάφεραν να αντικαταστήσουν με Βουλγάρους. Οι καταθέσεις στο δικαστήριο για τον αρχικομιτατζή ήταν αποκαλυπτικές: «Όταν πατούσε στην Καστοριά έτρεμε η πόλη ολόκληρη. Πάνοπλος σαν αστακός, λεηλατούσε, έσφαζε, κρέμαγε και εκτελούσε χωρίς δίκη πολίτες».
Η σφαγή της Κλεισούρας
Μία από τις κτηνωδίες, στις οποίες πήρε μέρος ο Κάλτσεφ ήταν η σφαγή της Κλεισούρας στην Καστοριά. Το «ολοκαύτωμα» στις 5 Απριλίου 1944, διαπράχθηκε ως αντίποινα για το θάνατο δύο γερμανών στρατιωτών που έπεσαν νεκροί από τα πυρά ανταρτών στην περιοχή Νταούλι. Άντρες των Ες-Ες και γερμανοντυμένοι Βούλγαροι κομιτατζήδες ξεχύθηκαν στο χωριό και σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Έσφαξαν εγκυμονούσες γυναίκες, παιδιά που έτρεχαν στους δρόμους, ηλικιωμένους και νεαρές κοπέλες. Πυρπόλησαν τα σπίτια, την εκκλησία, το γυμνάσιο, ακόμα και τη βιβλιοθήκη. Στο δικαστήριο οι μνήμες από τη σφαγή ζωντάνεψαν: «Μία γυναίκα με ανοιγμένη την κοιλιά έτρεχε κρατώντας τα έντερα της και φώναζε: σκοτώστε με, τελείωστε με». Μόλις δύο ώρες ήταν αρκετές για να σκοτωθούν 280 άμαχοι, να τραυματιστούν 40 και να καταστραφούν 150 σπίτια. Με θράσος και χωρίς κανένα ίχνος μεταμέλειας ο βούλγαρος αρχικομιτατζής αρνήθηκε τις κατηγορίες και κατέθεσε ότι όλα τα διέπραξε κατόπιν διαταγής της βουλγαρικής κυβέρνησης.
«Αισθάνομαι υπερήφανος διότι εκτέλεσα το καθήκον μου. Θα το θεωρήσω τίτλο τιμής αν με καταδικάσει το δικαστήριο σας».
Μαζί του καταδικάστηκε ο ιταλός υπολοχαγός, Τζιοβάνι Ραβάλι. Οι καταθέσεις εναντίον του ήταν δραματικές. Τρομοκρατούσε και σκότωνε με τα χέρια του τους χωρικούς όταν δεν του έδιναν τρόφιμα. Συνελάμβανε γέροντες, πατέρες και συζύγους για να του παραδώσουν τα κορίτσια και τις γυναίκες τους. Ικανοποιούσε τις διαστροφές του με ανήλικα κορίτσια. Η Αγνή Ρασούλη στάθηκε μπροστά του στο δικαστήριο και τον έφερε ενώπιον των ντροπιαστικών πράξεων του. Ο ιταλός μακελάρης αφού διέταξε την εκτέλεση του πατέρα της, κατέστρεψε την περιουσία της και διαμήνυσε ότι θα σταματήσει μόνο αν περάσει ένα βράδυ μαζί του. «Είμαι Ελληνίδα και προτιμώ το εκτελεστικό απόσπασμα παρά να ατιμασθώ», του απάντησε.
Οι δύο κατηγορούμενοι μιλούσαν άπταιστα ελληνικά. Στη δίκη που διήρκεσε 4 μήνες αρνήθηκαν τις κτηνωδίες για τις οποίες κατηγορούνταν. Ο ιταλός Τζιοβάνι μιλούσε για «παρωδία», ενώ ο βούλγαρος Κάλτσεφ απέδωσε όσα κατατέθηκαν σε «εμπάθειες των μαρτύρων».
Ο αρχικομιτατζής Κάλτσεφ και ο υπολοχαγός Ραβάλι καταδικάστηκαν πρωτόδικα με ισόβια κάθειρξη. Ο βασιλικός εκπρόσωπος του δικαστηρίου τους ανακοίνωσε ότι δεν είχαν δικαίωμα να προσφύγουν στον Άρειο Πάγο, μπορούσαν όμως μετά από καιρό να υποβάλουν στο βασιλιά αίτηση για να τους δώσει χάρη. Ο Κάλτσεφ φυλακίστηκε στην Κέρκυρα, απ΄ όπου μετήχθη στη Θεσσαλονίκη το 1948 και δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό από το Διαρκές Στρατοδικείο.
Η απόφαση ήταν καταπέλτης: εις θάνατον! Εκτελέστηκε στις 27 Αυγούστου 1948 στο Επταπ
ύργιο Θεσσαλονίκης.
Επίσης να συμπληρώσουμε:
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Κάλτσεφ, σύμφωνα με τη δική του μαρτυρία, πήγε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του έως τη Γ΄τάξη. Ο πατέρας του ήδη είχε μεταναστεύσει το 1912 και επρόκειτο ν΄ακολουθήσουν σύντομα και τα άλλα μέλη της οικογενείας, αλλά μεσολάβησαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και αναβλήθηκε η αναχώρησή τους. Μετανάστευσε στη Βουλγαρία μετά την Συνθήκη του Νεϊγύ καθότι δεν δήλωσε στη δίκη του το πραγματικό έτος της μεταναστεύσεώς του. Το 1931, αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Σόφια, γράφτηκε στην Στρατιωτική Ακαδημία της Δρέσδης, όπου εφοίτησε έως το 1935 και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, όπου μετά την απόκτηση του πτυχίου του προσλήφθηκε ως βοηθός. Το 1940 επέστρεψε στη Βουλγαρία και διορίσθηκε καθηγητής στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, όπου δίδαξε οικονομικά. Ύστερα από έξι μήνες εισήχθηκε και ο ίδιος στη σχολή και μετά από ολιγόμηνη εκπαίδευση ονομάστηκε έφεδρος ανθυπολοχαγός.[1]
Βουλγαρική Οχράνα
Το 1941 στάλθηκε ως υπολοχαγός από τον Τσάρο της Βουλγαρίας Μπόρις Γ΄ στην κατεχόμενη από τις δυνάμεις του Άξονα Μακεδονία, όπου οργάνωσε την παραστρατιωτική οργάνωση Οχράνα(άμυνα),[2] η οποία έδρασε κυρίως στις περιοχές Καστοριάς, Φλώρινας και Έδεσσας. Είναι επίσης ένας εκ των ιδρυτών της Βουλγαρικής Λέσχης Θεσσαλονίκης,[3] που χορηγούσε αθρόες υποτροφίες, στην οποία συμμετείχαν πρώην έλληνες πολίτες που έλαβαν βουλγαρική υπηκοότητα στην διάρκεια της Κατοχής. Με την οργάνωσή του ανέλαβε ένοπλη δράση με σκοπό την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία.[4]
Με την απελευθέρωση των Βαλκανίων από τους Γερμανούς, ο Κάλτσεφ καταφεύγει στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στην συνέχεια επιστρέφει στην Γιουγκοσλαβία[εκκρεμεί παραπομπή] και συλλαμβάνεται από Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους, οι οποίοι τον παρέδωσαν στον ΕΛΑΣ ως συνεργάτη των κατακτητών της Ελλάδας. Ο ΕΛΑΣ στην συνέχεια μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας τον παρέδωσε με τη σειρά του στους Βρετανούς και τελικά περιήλθε στις ελληνικές Αρχές. Ο Κάλτσεφ μαζί με τον Ιταλό Λοχαγό Τζοβάνι Ραβάλι δικάσθηκε πρωτοδίκως στην Αθήνα το 1946 σε ισόβια και κλείσθηκε στις φυλακές Κερκύρας, απ΄όπου μετήχθη στη Θεσσαλονίκη το 1948 και δικάσθηκε από το Διαρκές Στρατοδικείο εκ νέου το Μάιο του ίδιου έτους για εγκλήματα πολέμου με βάση τη νομοθεσία περί δωσιλόγων (6η Συντακτική Πράξη του 1945).[5] Κηρύχθηκε ένοχος ηθικής αυτουργίας σε ομαδικούς φόνους, συλλήψεις και εκτοπίσεις, εμπρησμούς καθώς και για την προσπάθεια εκριζώσεως του εθνικού φρονήματος και αλλοιώσεως της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού της Μακεδονίας.[6] Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Επταπύργιο Θεσσαλονίκης τα ξημερώματα της 27ης Αυγούστου 1948.
Σφαγή της Κλεισούρας
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Άντον Κάλτσεφ, συμμετείχε στην θηριωδία στην κωμόπολη Κλεισούρα, γνωστή ως Σφαγή της Κλεισούρας μαζί με βουλγαρόφιλους άνδρες της γερμανικής πολιτοφυλακής. Στις 5 Απριλίου του 1944, ανταρτική ομάδα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επιτίθεται σε γερμανική φάλαγγα από φορτηγά αυτοκίνητα σκοτώνοντας δυο προπομπούς μοτοσικλετιστές. Αργότερα το απόγευμα, Γερμανοί στρατιώτες και άτομα της γερμανικής πολιτοφυλακής, συγκεντρώνουν τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες του χωρίου, που δεν είχαν καταφύγει στα γειτονικά βουνά, και σκοτώνουν επί τόπου τον άμαχο πληθυσμό ενώ έκαψαν πολλά σπίτια. Συνολικά εκτελέστηκαν 280 άνθρωποι.]
Σχόλια υποστηρίζονται από CComment