Γιατί δε λες με ποιον είσαι;

Γιατί δε λες με ποιον είσαι;
Ρωτάνε πολλοί: με ποιον είσαι με τον Κασσελάκη ή με τους άλλους; Μα αυτό είναι το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα. Η απορία με ποιους είσαι και όχι με τι είσαι. Αυτό το λάθος ερώτημα δημιούργησε και την στρεβλή αντίληψη για την πολιτική. Έπαψαν να είναι κάτι για την κοινωνία και ήταν με κάποιους. Λίγη σημασία έχει αν το έκαναν από ιδεοληψία, ομαδοποίηση, ανικανότητα. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μετρούσαν κουκιά σε Κεντρικές Επιτροπές, ώρες σε συνεδριάσεις, σχεδιασμούς στην εσωτερική ευτέλεια που δημιουργούσαν. Δεν μπόρεσαν να εκφράσουν τον κόσμο γιατί δεν τους ενδιέφερε αυτό το «τι» που θέλει ο κόσμος.

Τους ενδιέφερε ότι οι ίδιοι ήταν κατ απονομή σπουδαίοι, πολιτικά πεφωτισμένοι και μέσα από τις επιλογές τους βολεμένοι. Βέβαια αντίθετα με όσα συνηθίζουν να θυμούνται για τα ωραία και τα σπουδαία στην Αριστερά, η ιστορία της είναι γεμάτη από γεγονότα τέτοιου τύπου. Γιατί ο άνθρωπος για τον οποίο γίνονται όλα, δεν τους αφορά. Στην προσπάθειά τους δήθεν να τα πραγματοποιήσουν έχουν μετατραπεί σε ανθρωπάκια οι ίδιοι. Ξέρω, η θεώρησή μου δεν αποτελεί μια πολιτική ανάλυση, αλλά δε νομίζω ότι έχει και νόημα κάποια τέτοια ανάλυση. Μιλάμε για κατάντια, διασυρμό και εξευτελισμό που αφήνει άναυδο ακόμη και τον σκληρό αντίπαλο απέναντι. Απογοήτευσαν τον κόσμο, τον ματαίωσαν και τώρα του ζητάνε να πάρει θέση. Σε τι να πάρει θέση; Στην αθλιότητα;

Οφείλω ωστόσο να πω ότι σε αυτή την ιστορία,ο Κασσελάκης έχει την μικρότερη ευθύνη. Όχι μόνο γιατί έπεται χρονικά σε όσα έχουν διαμορφώσει, αλλά γιατί απέναντί του επιστράτευσαν την κλασική συνταγή της εξόντωσης με κάθε μέσο γιατί «ήταν εχθρός». Δεν τον αντιμετώπισαν πολιτικά, δεν αναμετρήθηκαν μαζί του για να καταδείξουν αυτό που λένε ανικανότητά του, δεν συνομίλησαν με τον κόσμο για να τον πείσουν. Απλώς ανέσυραν τη συνταγή της Τασκένδης και της Ρουμανίας, τις συντροφικές μάχες σώμα με σώμα για «καλό του κόμματος». Ο Κασσελακης δεν ήρθε μόνος του στο ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική. Τον έφερε η ηγεσία του κόμματος τότε που μάζευε ρώγες από παντού για να φτιάξει το αθάνατο κρασί του Κέντρου και της νίκης. Μάζεψε και Μπίστηδες και μπασκετμπολίστες και τραγουδιστές και συμπαθητικούς κυρίους και κύριες με ωραία χαμόγελα. Αυτά ήταν τα κριτήρια.

Ο Κασσελάκης ήταν το σύμπτωμα, όχι η αιτία και είχε τη φιλοδοξία ή την αυταπάτη να επικρατήσει. Το έκανε όμως με την αποδοχή του κόσμου. Ναι μπορεί η αποδοχή του κόσμου να φέρει το λάθος πράγμα, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να είναι δημοκρατικός ώστε να λειτουργεί η πολιτική. Ίσως ο Κασσελακης να μην μπορεί να εκφράσει πολιτικά για διάφορους λόγους όσα έχει ανάγκη ένα αριστερό κόμμα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι το ίδιο συνέβη με τον πιο τραγικό τρόπο με αυτούς που προηγήθηκαν. Τους σπουδαίους και τελικώς μοιραίους για την Αριστερά. Ας μην γελιόμαστε. Όσα γίνονται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τίποτα πολιτικό και σπουδαίο. Δεν έχουν κανένα ιδεολογικό διακύβευμα όπως άλλωστε και η προηγούμενη διάσπαση με τη ΝΕΑΡ. Υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες και στόχοι που σχετίζονται με αξιώματα (ναι αυτά τα μικρά και άχρηστα) , τα περιουσιακά στοιχεία του κόμματος, την κρατική επιχορήγηση και τις σφραγίδες. Γιατί μόνο σφραγίδα έχει μείνει.
Ως ποιητικό επίλογο, παραθέτω το ποίημα του Μπρέχτ «η Λύση». Ταιριάζει σε όσα συμβαίνουν:

«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»

https://www.documentonews.gr/article/giati-de-les-me-poion-eisai/