Στο σύμπαν του Αλμοδόβαρ την Ιστορία τη γράφουν οι μαμάδες  

 

 

 

● Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ

● Ηθοποιοί: Πενέλοπε Κρουζ, Μιλένα Σμιτ, Ρόσι ντε Πάλμα, Αϊτάνα Σάντσες-Γκιχόν

 

Μια ταινία κατακόκκινη, σαν την τομάτα που βγαίνει από τη γη κι αδιάκοπα μαγειρεύει η Τζάνις, σαν την αγάπη, σαν το αίμα κάνει ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, μια ταινία, φυσικά, για τη μητέρα αλλά και, κυρίως, επιτέλους, για τον ισπανικό εμφύλιο, με τον πιο καθολικό (αλλά όχι Καθολικό) τρόπο.

 

Δυο γυναίκες γεννούν στο ίδιο μαιευτήριο, την ίδια ώρα – η αναμονή τους στο ίδιο δωμάτιο τις συνδέει για μια ζωή. Μόνες μητέρες κι οι δυο, η Τζάνις, η μεγαλύτερη, θέλει πολύ το παιδί της, η Ανα, η νεότερη, οριακά έφηβη, δεν το θέλει καθόλου, ώσπου να το κρατήσει πάνω της. Παράλληλα μητέρες, οι δυο τους, παράλληλα αναζητούν και τη θέση τους στον κόσμο, αλλά και μια επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος. Των δικών τους, αλλά κι όλων όσων γεννήθηκαν κάποτε από μητέρες.

 

 

Με τα σκηνικά και τα ρούχα της ταινίας να κατακτούν την απόλυτη κομψότητα, με το σύμπαν της βαθιά μαδριλένικο, καλλιτεχνικό, παθιασμένο, ζηλευτό, γενναιόδωρα φεμινιστικό, ο Αλμοδόβαρ κάνει, παρ' όλα αυτά, μια από τις ταινίες του τις πιο εγκεφαλικές, τις λιγότερο συγκινησιακές (παρότι η συγκίνηση έρχεται κι αυτή, με ζεστά δάκρυα), τις πιο ώριμες σεναριακά και νοηματικά.

 

Το χιούμορ υπάρχει στα σημεία (εδώ βγάζει ο Αλμοδόβαρ και τα απωθημένα του για τους «απολιτίκ ηθοποιούς» με ξεκαρδιστικό τρόπο), αλλά ηχηρότερες υπάρχουν η σιωπή και η εικόνα: με επιμονή στην τέχνη της φωτογραφίας που καταγράφει αμείλικτα την πραγματικότητα, υμνεί το χώμα, εκείνο που κρύβει μυστικά και πτώματα, κι αποτυπώματα που ζουν δεκαετίες και αιώνες. Κι αν την Ιστορία μοιάζει να έγραψαν οι άντρες, για τον Αλμοδόβαρ (για όλους, στην πραγματικότητα) την έγραψαν οι μαμάδες που τους έφεραν στον κόσμο και που τους αγάπησαν αδιακρίτως.

 

Στα 70+, πλέον, χρόνια του, ο Αλμοδόβαρ μοιάζει να μη νοιάζεται να είναι ούτε μοδάτος, ούτε επίκαιρος – κι είναι πιο διαχρονικός παρά ποτέ. Φτιάχνοντας μια ταινία για τη (φωτογραφική) αλήθεια, για το μέλλον (που γεννάται), που δεν μπορεί να σταθεί παρά πάνω στο παρελθόν, όταν αυτό λυτρωθεί κι απελευθερωθεί. Και για τη μητρότητα που δεν αναγνωρίζει κανένα τεστ DNA, αλλά μόνο μια σφιχτή, δυνατή αγκαλιά.