Αλιεύσεις διαδικτύου - Η σπασμένη καρέκλα και η Θεωρία της Τέχνης

Τόσο η τέχνη της σπασμένης καρέκλας, όσο και η πολιτική ισχύς των Μητσοτάκη, Μενδώνη είναι μια κοινωνική σύμβαση. Μια σύμβαση μάλιστα που δεν χρειάζεται καν αιτιολόγηση για να σταθεί.

Οι περισσότεροι που αντικρύζουν την καρέκλα είναι βέβαιο ότι δεν βλέπουν κάποια καλλιτεχνική αξία πάνω της, όσο και αν πασχίζει να της προσδώσει η αφήγηση που ενδεχομένως την πλαισιώνει. Το γεγονός όμως, ότι βρίσκεται στο ΕΜΣΤ και αντιμετωπίζεται από το κύκλωμα της τέχνης (καλλιτέχνες, γκαλερί, ακαδημαϊκούς κλπ.) ως τέχνη, είναι αρκετό για να την κάνει τέχνη.

Και όχι, δεν αρκεί ένα παιδί να φωνάξει «μα είναι μια σπασμένη καρέκλα» για να την αποκαθηλώσει από τη ζηλευτή θέση της. Αυτοί που την έβαλαν εκεί και οι επισκέπτες του Μουσείου, θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι τους για την αφέλεια του παιδιού και θα συνεχίσουν να την αντιμετωπίζουν ως τέχνη. Η θέση προσδίδει αξία στο αντικείμενο, όχι το αντικείμενο στη θέση.

Όπως θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν και τον Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό, παρόλο που είναι ένας φελλός γόνος και τη Μενδώνη ως υπουργό Πολιτισμού, παρόλο που είναι μια διαπλεκόμενη οδοστρωτήρας του πολιτισμού.

Η συνάντησή τους ωστόσο είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Η καρέκλα – ένα αντικείμενο που φτάνει στα όριά της τη σύγχρονη σύμβαση που λογίζεται ως τέχνη – διασταυρώνεται με δύο πρόσωπα που υπεραταύτιζονται με την πολιτική εξουσία, δοκιμάζοντας τα δικά της όρια.

Η καρικατουρίστικη προσομοίωση της τέχνης, συναντά τη φαύλη επιτέλεση της πολιτικής εξουσίας, αποκαλύπτοντάς την κρυμμένη ουσία και της μίας και της άλλης και μας φέρνει αντιμέτωπους με το Πραγματικό. Αυτό ναι, είναι Τέχνη.