Νυμφαίο συγκριτισμός με την Βλάστη και η διάσωση του Λευκού Λιονταριού

Ασφαλώς θαυμάζουμε το Νυμφαίο, το θεωρούμε Πατρίδα μας, όχι γενικά αλλά ιδιαίτερη πατρίδα μας, δεδομένου ότι το βλέπουμε εάν ανέβουμε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας.

Τόσο κοντά είναι.

Χωριό ιδιαίτερο με ακραίο στυλιζάρισμα στην Αρχιτεκτονική και βγαλμένο λες από πίνακα ζωγραφικής, με την αρμονία πινελιών που η αισθητική και η κίνησή τους είναι προκαθορισμένη.

Πάνω σε μια Οικιστική οντότητα με μεγάλη ιστορία στον χρόνο ξανακτίστηκε μια Κοινότητα, ο μύθος της  έδωσε σάρκα και οστά και συνέβαλε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μιας πολύ μεγάλης γεωγραφικής περιοχής.

Δεν ήταν πολλοί αυτοί που κινήθηκαν, υπήρχε όμως σθένος και ορίζοντας.

Κάτι που λείπει από την περιοχή μας.

Βασικά από τους κοιμισμένους Δημάρχους της Πτολεμαΐδος και μετέπειτα Εορδαίας.

Κάτι παραπλήσιο είναι και η Βλάστη.

Όλα τα έχει, τουλάχιστον αυτά που έχει και το Νυμφαίο.

Ομορφιά απαράμιλλη, φυσικό τοπίο, σπίτια Αρχοντικά απαράμιλλου κάλους , ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής.

Ιστορία πολύ μεγάλη.

Τι λείπει λοιπόν και δεν είναι ένα από τα  ωραιότερα χωριά της Ελλάδος.

Μα φυσικά, η κατεύθυνση, ο ορίζοντας, το κίνημα που θα διαμορφώσει την αισθητική αυτή που υπάρχει και αυτή που ενδεχόμενος λείπει.

Είναι κρίμα, έπρεπε ολόκληρη η Ελλάς και όχι μόνο να ομιλούν για αυτή την κοινότητα.

Φυσικά λείπουν Μέρτζος, ο Μπουτάρις  και μια ομάδα να τους πλαισιώσει! Λείπουν οι Δήμαρχοι να αγκαλιάσουν την προσπάθεια και φυσικά ο Μύθος!

Ο μύθος αγαπητοί φίλοι που δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε εμείς οι χωριάτες.

Οι μύθοι φτιάχνονται εύκολα όσο υπάρχουν άνθρωποι να τους πιστέψουν.

Να προτείνω μια ιδέα

Κέντρο διάσωσης του Λευκού Λιονταριού. Ένθεν της Κοινότητος.

 

Διαβάζουμε

Νυμφαίο Φλώρινας: Ο συγκλονιστικός παραδοσιακός οικισμός, στους δέκα καλύτερους της Ευρώπης [βίντεο]

 

Μόλις λίγη ώρα από την πόλη της Φλώρινας, υπάρχει ένα μικρό ορεινό χωριό, το Νυμφαίο, το οποίο διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος στον παγκόσμιο διαγωνισμό της UNESCO, ενώ πολλοί ταξιδιωτικοί οδηγοί το κατατάσσουν στην πρώτη δεκάδα των ομορφότερων χωριών της Ευρώπης. Και όχι άδικα...

 

 

Το Νυμφαίο, που έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 ως «διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός» βρίσκεται σε υψόμετρο 1350 μέτρων και μαγεύει τον επισκέπτη με την πρώτη ματιά. Τα υπέροχα λιθόστρωτα μονοπάτια του, τα αψεγάδιαστα καλντερίμια, τα εντυπωσιακά πέτρινα αρχοντικά και τα πανύψηλα δέντρα οξιάς που το περιβάλλουν, είναι μερικά από αυτά που θα σε κάνουν να εντυπωσιαστείς και να ερωτευτείς το Νυμφαίο στο λεπτό.

 

Πρόκειται για ένα χωριό - πρότυπο, μα και ένας τόπος που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του επισκέπτη. Σε πολλούς είναι γνωστό από τον "Αρκτούρο", ένα υπέροχο καταφύγιο αρκούδας στη φύση, ενώ είναι πανέμορφο όποια εποχή του χρόνου και αν το επισκεφτείς.

 

Το καλοκαίρι με τα ιδιαίτερα ζωηρά του χρώματα, έχεις την δυνατότητα να περπατήσεις στα φροντισμένα δρομάκια χωρίς την "ενοχλητική" παρουσία των οχημάτων που σταθμεύουν στην άκρη του χωριού, μα και να συναντήσεις σε έναν τεράστιο χώρο περίπου 60 στρεμμάτων δάσους, πρώην αιχμάλωτες αρκούδες που ζουν πλέον ελεύθερες, αλλά προστατευμένες. Μπορείς επίσης να κάνεις κανό στη λίμνη Ζάχαρη και να γευτείς εκλεκτά κρασιά από ονομαστούς αμπελώνες.

 

Όσο για τον χειμώνα που το λευκό χρώμα του χιονιού καλύπτει τα πάντα στο πέρασμά του, η ματιά σου δεν θα σταματήσει να αποτυπώνει την ομορφιά των επιβλητικών αρχοντικών με τις υπέροχες χιονισμένες λαμαρινένιες στέγες. Θα παίξεις ξέγνοιαστα στο χιόνι και θα γνωρίσεις τη ζεστασιά των λιγοστών μα ευγενέστατων κατοίκων.

 

 

Η παλιότερη ονομασία του χωριού ήταν ήταν Νιβέστα, όνομα βλάχικης και προηγουμένως δωρικής προέλευσης. Οι ερμηνείες ήταν τρεις: «Νύφη» λόγω της ομορφιάς του χωριού (Νιβέστα) και της τοποθεσίας, «αθέατη» (ni vista) πιθανώς διότι βρισκόταν σε σημείο όπου δεν γινόταν εύκολα ορατό και «χιονάτη» ή «όπου μένει το χιόνι» (nives sta). Αργότερα μετονομάστηκε σε Νεβέστα και το 1926 με Προεδρικό Διάταγμα πήρε την τελική του ονομασία.

 

Σήμα κατατεθέν του χωριού αποτελεί το παλιό πέτρινο σχολείο, η Νίκειος Σχολή, δωρεά του μεγάλου καπνεμπόρου Ζαν Νίκο το 1928, που χαρίζει στη σχολή και το όνομά της. Πλέον αποτελεί Συνεδριακό κέντρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

Πρωτοκατοικήθηκε το 1385 και από τότε κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία του τόπου, με κορύφωση τη μεγάλη οικονομική του άνθηση από το 18ο μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι Νεβεσκιώτες έμποροι εξαπλώθηκαν σε Δύση και Ανατολή και αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα αργυροχρυσοχοΐας των Βαλκανίων.

 

Και μπορεί να πέρασε κάποια εποχή που οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν και στράφηκαν, όπως πολλοί άλλωστε, στα μεγάλα αστικά κέντρα, όμως από το 1990 το χωριό ζωντάνεψε με τη συμβολή σημαντικών ατόμων που κατάγονται από εκεί και έχει γίνει πόλος έλξης αξιόλογου τουρισμού.

 

Πηγή: Travel Inspiration