Όταν ο Σόιμπλε δήλωνε πως έχει «ήσυχη τη συνείδησή του» μετά τη φτωχοποίηση της Ελλάδας

Όταν ο Σόιμπλε δήλωνε πως έχει «ήσυχη τη συνείδησή του» μετά τη φτωχοποίηση της Ελλάδας
Ένας από τα μεγάλα κοράκια της ευρωπαϊκής οικονομικής σκηνής κατά τη διάρκεια της Ελληνικής κρίσης, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και βέβαια ηγέτης του Eurogroup, ήταν ο συναυτουργός της φτωχοποίησης/χρεοκοπίας της Ελλάδας χωρίς να παραμερίσουμε τις ευθύνες των ελλήνων πολιτικών που μας οδήγησαν στην κρίση και που φέρουν επίσης πλήρη ευθύνη, αρκετοί εκ των οποίων εξακολουθούν να πολιτεύονται.

Και λέμε απόλυτη ευθύνη καθώς το Βερολίνο είχε όλα τα εργαλεία για να ξεπεράσει η χώρα το σκόπελο, να επιβάλει πολιτικές προστασίας των κοινωνικών στρωμάτων χωρίς να τεθεί σε αμφιβολία μια ευρωπαϊκή πολιτική ισότητας και κοινωνικής προστασίας.

Εξάλλου όπως βλέπουμε και σήμερα σε περιπτώσεις αρκετών ευρωπαϊκών κρατών οι τρόποι βοήθειας υπάρχουν, αν υπάρχει και η πολιτική θέληση.

Αντίθετα, ακολούθησαν οτιδήποτε άλλο από τη λογική της προστασίας καθώς ήταν η στιγμή που και η τότε καγκελάριος Μέρκελ και ο υπουργός της των Οικονομικών είχαν άλλους στόχους.

Όχι απλά τον παραδειγματισμό, αλλά τον πλουτισμό των χωρών τους και των επιχειρήσεών τους, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών. Με απλά λόγια «έκαναν ταμείο»

Ο κυνισμός και ο αμοραλισμός κυριάρχησε απόλυτα κατά την «βασιλεία» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που η πολιτική του κινήθηκε πέραν της ανηθικότητας χωρίς να έχει τίποτα «ευρωπαϊκό» αλλά περισσότερο στοιχεία αποικιοκρατίας.

Ήταν η εποχή που κάθε κίνησή τους απέβλεπε στην υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου, από αεροδρόμια έως λιμάνια, από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως δημόσιες επιχειρήσεις. Μέχρι και για την Ακρόπολη είχαν μιλήσει!

Μαζί με την καταχρέωση της χώρας στο διηνεκές υποσκάπτοντας το μέλλον γενεών. Εξάλλου δεν ήταν η μόνη χώρα που προσπάθησαν να επεκτείνουν τις αποικιοκρατικές τάσεις τους.

Δεν ξεχνάμε πλέον, πως ο ίδιος δήλωνε πως έχει ήσυχη τη συνείδησή του, προφανώς εκφράζοντας μια σκληρή και αναποτελεσματική πολιτική για τους λαούς, όχι όμως για τα συμφέροντα της χώρας του και των ισχυρών.

Μιλώντας στην εφημερίδα «τα Νέα» τον Ιούλιο του ’22 ο Σόιμπλε δήλωσε πως ήσυχη τη συνείδησή του για τις αποφάσεις του για την Ελλάδα, γιατί το κίνητρό του όπως υποστήριξε ήταν «να βοηθήσει και όχι να βλάψει τους Έλληνες»!

Φταίνε οι άλλοι, όχι ο ίδιος!
Τότε μετά από ερώτηση εάν η Ελλάδα βγαίνει και από την ενισχυμένη επιτήρηση της Κομισιόν, αφήνοντας οριστικά πίσω της την τραυματική δεκαετία της κρίσης χρέους, ανέφερε: «Δεν συμμερίζομαι την ευφορία σας. Η κρίση δεν ξεπεράστηκε τελεσίδικα – κυρίως υπό το φως και των επίκαιρων συνθηκών. Αλλά εκείνο που ισχύει είναι: Η Ελλάδα πέτυχε πολλά! Και αυτό δείχνει ότι η δουλειά που έγινε δεν πήγε χαμένη. Χρειάστηκε να απαιτήσουμε πολλά από την Ελλάδα, αλλά πρωτίστως η Ελλάδα χρειάστηκε να απαιτήσει πολλά από τον εαυτό της. Το αντίτιμο για την εσωτερική υποτίμηση, την οποία έπρεπε να υποστεί η Ελλάδα, είναι πολύ βαρύ για τους έλληνες πολίτες. Αλλά αυτή ήταν μία απόφαση των Ελλήνων και όχι άλλων Ευρωπαίων».

Με απλά λόγια ο ίδιος εξεβίαζε την Ελλάδα με μέτρα, οι Έλληνες πολιτικοί υποκλίνονταν και αυτό το θεωρούσε «Ευρωπαϊκή πολιτική»

«Έχω καθαρή τη συνείδησή μου και πιστεύω ότι πολλοί στην Ελλάδα το έχουν αντιληφθεί. Στην ευρωζώνη βρισκόμαστε τώρα ενώπιον νέων, μεγαλύτερων προκλήσεων και διαπίστωσα βεβαίως ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο. Αυτό δείχνει ότι οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνει η Ελλάδα έπιασαν τόπο. Δεν είναι όλα καλά, αλλά πολλά έγιναν καλύτερα», έλεγε πριν από ενάμισι χρόνο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έκανε «καλά τη δουλειά του» και φόρτωνε τις ευθύνες στην Ελλάδα.

«Οι ευθύνες του κου Σόιμπλε για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης έχουν καταγραφεί ιστορικά», έλεγε το Μέγαρο Μαξίμου τον Ιούνιο του 2017 απαντώντας τότε σε επίθεση του Σόιμπλε κατά του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. «Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί να τις επιρρίψει σε άλλους», έλεγαν τότε πηγές του Μαξίμου.

Η σκληρή πολιτική Μέρκελ-Σόιμπλε
Ο Σόιμπλε επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και των απειλών Grexit το 2015. O Γιάνης Βαρουφάκης είχε αναφέρει ότι ο Σόιμπλε σκόπευε να εξαναγκάζει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, ακόμα και πριν την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Τιμ Γκάιτνερ στις αρχές του 2014. Aποκαλώντας το σχέδιο του Σόιμπλε «τρομακτικό», ο Geithner κατέγραψε ότι ο Σόιμπλε πίστευε πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα τρόμαζε άλλες χώρες ώστε να ευθυγραμμιστούν.

Υπερ του Grexit
«Από νωρίς συμβούλεψα τους Έλληνες συναδέλφους μου: Χρειάζεστε το εργαλείο της εξωτερικής υποτίμησης για να κάνετε την οικονομία σας και πάλι ανταγωνιστική. Γι’ αυτό και θα πρέπει να φύγετε προσωρινά από τη Νομισματική Ένωση και θα μπορέσετε να επιστρέψετε αργότερα σε αυτήν. Τέτοιες συμβουλές δεν είναι δημοφιλείς, αλλά ήταν από οικονομικής απόψεως σωστές. Μια εσωτερική υποτίμηση μέσω των μισθών είναι πολιτικά μη βιώσιμη», δήλωνε ο Σόιμπλε. Ο ίδιος ήταν υπέρ μιας Ευρώπης με μειωμένο αριθμό κρατών.

Ο πιο μισητός και στο Twitter
Ο Σόιμπλε ήταν συνέχεια στο στόχαστρο της κριτικής στο Twitter για την σκληρή πολιτική του κατά της Ελλάδας που είχε ως αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση της χώρας και το ξεπούλημα όλων των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε ξένα συμφέροντα.

Για πολλά χρόνια η κριτική εναντίον του ήταν συνεχής είτε με οικονομικά δεδομένα είτε λόγω του ότι περιείχε όλα τα αμοραλιστικά στοιχεία της αποικιοκρατίας και της τιμωρίας. Μιας «τιμωρίας» που βόλευε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, αφού αύξανε το ταμείο τους με όλα τα κουρέματα των ταμείων και την αλλαγή ιδιοκτησίας των κρατικών και ημικρατικών επιχειρήσεων, πέραν των ιδιωτικών πολλές εκ των οποίων άλλαξαν χέρια λόγω της κρίσης.

Τέτοιου είδους επικριτικά σχόλια είχαν και οικονομική βάση και επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι η επιμονή του Σόιμπλε στις πολιτικές λιτότητας έρχεται σε αντίθεση τόσο με τις εμπειρικές αποδείξεις πως οι πολιτικές στις οποίες επέμενε είχαν συρρικνώσει την ελληνική οικονομία κατά 25% όσο και από τις εκθέσεις του ΔΝΤ οι οποίες επέμεναν ότι μόνο μια μαζική ελάφρυνση του χρέους, και όχι μια περαιτέρω λιτότητα, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική.