Οι προϋπολογισμοί που… δεν βγαίνουν: Ο κρατικός του 2024 κι ο οικογενειακός του μήνα!
- Επικαιρότητα
- Εμφανίσεις: 366
Σιγά την αγωνία που είχαμε αν θα περνούσε ο κρατικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης από τη Βουλή. Με τα 158 «ναι» των βουλευτών που τον υπερψήφισαν χτες βράδυ έκλεισε και η διαδικασία, χωρίς εκπλήξεις. Αλίμονο, ποια έκπληξη μπορεί να συνοδεύει μια τέτοια ψήφιση, όταν η λαϊκή εντολή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι και νωπή, αλλά και πάνω όλα ισχυρή; Άλλωστε, το 41% του Ιουνίου έχει ακόμη μακρύ δρόμο εξαργύρωσης. Παίζει μόνη της μπάλα η κυβέρνηση. Φάνηκε και στη συζήτηση του προϋπολογισμού. Αυτά που λέγαμε χρόνια, πως τάχατες αυτού του είδους η ψηφοφορία παίρνει κι έναν χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης, τώρα δεν ισχύουν. Ψηφίστηκε αλλά θα βγει;
Προσωπικά, θα έλεγα πως μου είναι αταίριαστος ο ρόλος της Κασσάνδρας. Δεν με χωρά, δεν τον διεκδίκησα και ποτέ. Εκτιμώ όμως πως ο κρατικός προϋπολογισμός της κυβέρνησης για το 2024 τελικά δεν θα βγει. Κι αυτό ας έρχεται σε αντίθεση με όσα διαβεβαίωσαν υπουργοί, υφυπουργοί, αλλά κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός σχετικά με το πόσο αναπτυξιακός είναι και ταυτόχρονα πόσο μελετημένος – κοστολογημένος και πως θα βγει μέχρι και το τελευταίο του ευρώ. Και δεν αναφέρομαι σε όσα πιθανόν να συμβούν ξαφνικά στη χώρα -απευκταία φυσικά- την επόμενη χρονιά. Νομίζω απλώς πως το έργο του ταμείου, δηλ. του κρατικού προϋπολογισμού, θα αναγκαστούμε να το ξαναδούμε με άλλα μάτια την επόμενη περίοδο, τα μάτια της ΕΕ φυσικά.
Στην προ ημερών τελευταία Σύνοδο Κορυφής για το 2023, οι 27 συμφώνησαν για τα χρήματα που θα δοθούν -προσπερνώ τα ουγγρικά ζοριλίκια του Όρμπαν- στην Ουκρανία. Συμφώνησαν επίσης πως στην επόμενη Σύνοδο θα συζητήσουν το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο για τα 27 κράτη-μέλη. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως αυτό που λέμε μήνες τώρα, ότι έρχεται το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, είναι πλέον στα σκαριά. Εάν εξαιρέσουμε την… εξαίρεση της πανδημικής περιόδου, οπότε και βάλαμε στον πάγο τα Σύμφωνα Σταθερότητας, δηλ. λιτότητας, καθώς όλοι βλέπανε πως οικονομικά δεν βγαίνουν, τα κεντρικά επιτελεία στις Βρυξέλλες δείχνουν εδώ και μήνες τις διαθέσεις τους. Πάμε για νέα περιοριστικά πακέτα, για νέο πάγωμα με μια κουβέντα, για νέο φρένο στις δαπάνες. Φαντάζομαι δεν περιμένει κανείς να συμφωνήσουν σε ένα νέο δημοσιονομικό πλαίσιο που να έχει άλλον παρανομαστή από τη λέξη «ψαλίδι». Επίσης, φαντάζομαι πως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό στη λειτουργία ενός κράτους συνολικά, αλλά και κάθε Ευρωπαίου πολίτη ατομικά. Ξεκινάμε λοιπόν με τον ψηφισθέντα κρατικό προϋπολογισμό και βλέπουμε πώς θα βγάλουμε τη χρονιά. Άλλωστε, δεν ακούσαμε και κουβέντα για το πώς θα τοποθετηθεί η χώρα μας στο επερχόμενο ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο.
Πάντως, εάν η γενική συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό μάς φανερώνει τις αβεβαιότητες της χρονιάς, το στάνταρ είναι πως δεν βγαίνουν ήδη οι ατομικοί - οικογενειακοί προϋπολογισμοί του μηνός. Η ακρίβεια μέρα με τη μέρα διογκώνεται - δεν χρειάζεται κανείς να είναι διαπρεπής μαθηματικός σαν τον Καραθεοδωρή για να το καταλάβει. Μάλιστα, εάν κάνουμε ζουμ στα ρεπορτάζ των ημερών -σε μια εβδομάδα είναι τα Χριστούγεννα- και δούμε τα δεδομένα για το εορταστικό τραπέζι, διαπιστώνουμε πως θα είναι ακριβότερο τουλάχιστον κατά 20% συγκριτικά με πέρυσι. Βέβαια, η σύγκριση πρέπει να γίνεται όχι μόνο με πέρυσι, αφού και πρόπερσι και παραπρόπερσι αυξήσεις είχαμε. Από την άλλη σκεφτείτε και τις αντίστοιχες χρονικά αυξήσεις στους μισθούς.
Χτες βέβαια ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κλείνοντας τη σχετική συζήτηση στη Βουλή μεταξύ άλλων ανέφερε και τα εξής: «Δεν είπαμε ποτέ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η ακρίβεια, αλλά έχουμε σχέδιο. Ο πυρήνας του σχεδίου μας είναι η σταθερή αύξηση των μισθών».
Αναρωτιέμαι βέβαια και πάλι πώς γίνεται να πληρώνουμε τα πάντα πολύ ακριβότερα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους -ακόμη και είδη που παράγονται εδώ και τα εξάγουμε- κι εμείς να επιμένουμε πως η ακρίβεια είναι εισαγόμενη. Αναρωτιέμαι επίσης με ποια άλλοθι οι τιμές ανεβαίνουν κάθε εβδομάδα, αφού οι τιμές στα μεταφορικά πέφτουν. Επίσης, αναρωτιέμαι πώς, με τα 5-6 βαριά πρόστιμα για αισχροκέρδεια που έπεσαν, θα πάρω εγώ φτηνότερα ένα απορρυπαντικό ας πούμε. Δηλαδή, ενισχύουμε τα εισοδήματα με αυξήσεις στους μισθούς, για να έχουμε χρήματα ώστε να αγοράζουμε ακριβότερα; Κι αν αυτό είναι αφελές, βάλτε και την παράμετρο του πόσα πληρώνουμε στους έμμεσους φόρους. Σκεφτείτε μόνο το 24% που ισχύει στα περισσότερα προϊόντα.
Εν κατακλείδι, πολύ φοβάμαι ότι οι προϋπολογισμοί μας τη νέα χρονιά, κρατικοί και οικογενειακοί, δεν πρόκειται να βγουν. Κι άντε να δούμε τι άλλο θα κόψουμε.
Σχόλια υποστηρίζονται από CComment