Πολιτίδης Χρήστος: Η μετατροπή ενός τοίχου, μιας χρηστικής δημόσιας κατασκευής, ενός ακινήτου ή ακόμη και ενός δαπέδου σε τελάρο ζωγραφικής.

Στις Μεγαλουπόλεις υπάρχουν εδώ και δεκαετίες αυτές οι Εικαστικές Παρεμβάσεις, μάλλον το γκράφιτι είναι παλαιότερο και ίσως πρέπει να το εντάξουμε σε μορφή ιδιάζουσας  Λαϊκότροπης Τέχνης ψυχικής έκφρασης ταλαντούχων παιδιών.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κανονική ζωγραφική, ανοιχτού χώρου, συνήθως μεγάλων διαστάσεων.

Η ζωγραφική σε εξωτερικές τοιχοποιίες τραβά πολύ παλιά στο χρόνο, αφού δείγματα τοιχογραφιών όχι μόνο εσωτερικού αλλά και εξωτερικού διακόσμου, με ποικίλης θεματολογίας ζωγραφικές παραστάσεις, συναντώνται σε κτίσματα όλων των ιστορικών περιόδων.

Η ζωγραφική που χρησιμοποιεί σαν ...καμβά τοίχους παλιών κτισμάτων, Δημόσιων κτιρίων είναι ρεύμα ή κίνημα ιδιαίτερα Δημοφιλές Παγκοσμίως, με πλήθος διάσημων καλλιτεχνών να δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο αντικείμενο, δεν συνιστά προσπάθεια εξωραϊσμού του αστικού τοπίου των Μεγαλοπόλεων, αν και εμπεριέχει εν σπέρματι τον ρόλο αυτό, μέσω των έργων τους γίνεται απόπειρα επικοινωνίας, μεταφοράς κοινωνικών μηνυμάτων, συμβολισμών και ίσως το σημαντικότερο είναι η κρυστάλλωση μιας ιδιαίτερης  οπτικής  υπέρβασης της μίζερης καθημερινότητας.

Το Κίνημα αυτό το βλέπουμε να εξαπλώνεται και στην χώρας μας, τόσο από μεμονωμένους καλλιτέχνες, όσο και από οργανωμένες ομάδες όπως για παράδειγμα οι μαθητές της Σχολής Καλών Τεχνών που κατ΄επανάληψη έχουν πρωτοστατήσει στην προσπάθεια Πόλεων και Δήμων να ομορφύνουν και να "ζωντανέψουν" μουντά κτίρια, με την αποτύπωση στις "τυφλές" κυρίως όψεις τους ευφάνταστων έργων, διαφόρων ρευμάτων.

Δημόσια παλιά κτίρια, ερειπωμένα ακίνητα και παλιές πολυκατοικίες αντιπαροχής του '60 εντελώς "άχαρης" αρχιτεκτονικής, αντικείμενα χρηστικά Δημοσίων χώρων, όπως παγκάκια, φράχτες, δοχεία απορριμμάτων σε μεγαλουπόλεις, είναι αυτά που συνήθως επιλέγονται για τέτοιας μορφής Εικαστικές Παρεμβάσης, με σκοπό την εγχάραξη εικόνας συγκινησιακής φόρτισης στο μυαλό και την κρίση του παντεπόπτη περαστικού.

Όλα πλάθονται και μεταπλάθονται χωρίς κανένα περιορισμό και κάποια συγκεκριμένη αισθητική φόρμα, ο Αφαιρετισμός συνήθως κυριαρχεί. Αλλά και σε εντελώς ιδιωτικό επίπεδο, για όποιον τα καταφέρνει στην ζωγραφική, οι τοίχοι ενός σπιτιού μπορούν να μετατραπούν σε έναν τεράστιο ...καμβά ανοιχτό και ελεύθερο στην φαντασία κάθε δημιουργού.

Το πινέλο του δημιουργού εισχωρεί παντού και θέτει ερωτήματα μικρά και μεγάλα, από αυτά που έχουν η δεν έχουν απάντηση,  Η πεμπτουσία είναι και το ταξίδι σε ελεύθερη διαδρομή.

Είναι τυχερή η Πόλις που έχει τέτοιους καλλιτέχνες που αφήνουν το αποτύπωμα τους, είναι όμως τραγική η Πόλις αν δεν επενδύσει σ' αυτούς δημιουργώντας τους όρους να μείνει μαγιά. Η Πτολεμαΐς το 1991 είχε περί τους 90- 100 Συλλόγους οι οποίοι σε Συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου κατά σειρά εισέπρατταν κονδύλια, που ψηφίζονταν ανάλογα με του ψήφους που έφερναν θλιβεροί Πρόεδροι, ζητήσαμε  και εμείς τότε σαν Θερινό τμήμα της Κινηματογραφικής Λέσχης (ήμουν με τον Αείμνηστο Αλέκο Απατσίδη εκεί) και επιδεικτικά μας αγνόησαν  (πολιτικοί τεμπελχανάδες υπήρχαν και τότε)!

Διαβάζουμε στο Kozan.gr λοιπόν!

MΙΑ ΑΚΟΜΗ ΟΜΟΡΦΗ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ DANIELA NIKOLOVA-ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑ ΤΟΥ 1ΟΥ ΕΠΑΛ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)