«Oταν μου παριστάνεις τον Μωυσή, τότε αντιμετώπισε τις καταστροφές σαν τον Σολομώντα»
- Επικαιρότητα
- Εμφανίσεις: 381
Ενα ποστ που ανέβασε στα κοινωνικά δίκτυα εναντίον του πρωθυπουργού η δημοφιλής τραγουδίστρια άνοιξε τον σοσιαλμιντιακό ασκό του Αιόλου, η ίδια όμως προειδοποιεί: «Μόνο με τον θάνατό μου θα το βουλώσω. Δεν φοβάμαι τίποτα -δεν υπήρξα ποτέ κρατικοδίαιτη άλλωστε».
Ολες αυτές τις μέρες και χθες το πρωί η Τάνια Τσανακλίδου ήταν στο σπίτι της, στις Μηλιές. Στον παράδεισο του νότιου Πηλίου που είχε όμως αυτές τις μέρες το θλιβερό «προνόμιο» να βλέπει πανοραμικά απέναντι τις φωτιές, σαν «πυρηνική έκρηξη» όπως λέει η ίδια.
«Κάθομαι και βλέπω. Χθες, Κυριακή ξημερώματα προς Δευτέρα, ήταν η πρώτη νύχτα που δεν είχαν τέτοια ένταση οι φωτιές στην Εύβοια, αλλά αυτή τη στιγμή παντού γύρω μας η ατμόσφαιρα είναι θολή. Ούτε τον ήλιο βλέπουμε. Στον Βόλο είπαν πως τα αιωρούμενα σωματίδια είναι 10 φορές πάνω από το κανονικό. Τουλάχιστον τέθηκαν υπό έλεγχο οι φωτιές. Αλλά θλίψη, θρήνος και οργή».
Οργή εναντίον του πρωθυπουργού εξέπεμπε και το ποστ που ανέβασε η ίδια στον προσωπικό λογαριασμό της στο Facebook γράφοντας: «Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται ένας μεγαλομανής ηλίθιος που αγοράζει αεροπλάνα για πάρτη του, ταΐζει πουλημένους δημοσιογράφους για να τον λιβανίζουν και έχει γραμμένο έναν ολόκληρο λαό εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Βαθιά λύπη και οργή».
Αποτέλεσμα; Ανοιξε ο ασκός του Αιόλου και πολλοί την «έλουσαν» με τα χειρότερα λόγια σ’ αυτό το είδος αμείλικτου εμφυλίου που διεξάγεται επωνύμως ή ανωνύμως στα σόσιαλ μίντια με κάθε αφορμή. Στο τηλέφωνο πάντως ακούγεται ήρεμη, ψύχραιμη και αποφασισμένη. «Μόνο με τον θάνατό μου θα το βουλώσω. Αλλιώς θα μιλάω. Δεν έχω να χάσω τίποτα. Και δεν φοβάμαι τίποτα -δεν υπήρξα ποτέ κρατικοδίαιτη άλλωστε..» προειδοποιεί εκείνη που με «καύσιμο» το συναίσθημα και το θάρρος της μιλάει πάντα ανοιχτά, ακόμα κι αν ξέρει τι την περιμένει…
● Πώς ήταν, κυρία Τσανακλίδου, τα προηγούμενα βράδια σας στις Μηλιές;
Ηταν εφιάλτης αυτό που έβλεπα. Ολος ο ορίζοντας, όλο το κομμάτι της Βόρειας Εύβοιας που φαίνεται από εδώ, πίσω από το Τρίκερι, ήταν ένας καιγόμενος εφιάλτης. Εδώ φίλοι μου το έβλεπαν από τη Χαλκιδική. Τραγικό… Μεγάλη θλίψη, πολύς θυμός και μεγάλη αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί από δω και μπρος. Τι θα γίνει με τις ζωές αυτές των ανθρώπων που καταστράφηκαν οικονομικά;
Ειδικά τη Βόρεια Εύβοια έχω την εντύπωση ότι την άφησαν να καεί. Γιατί είναι αδιανόητο ότι επί πέντε ημέρες, ενώ η φωτιά λυσσομανούσε, δεν πήγε κανένα εναέριο μέσο. Εμφανίστηκαν μόνο την 6η μέρα. Το ίδιο είχε συμβεί και το 2007, όταν ταυτόχρονα με την Ηλεία καιγόταν το Πήλιο και η Πάρνηθα. Πρώτα έπιασε φωτιά στο Πήλιο, ήρθαν 1-2 αεροπλάνα και με το που έπιασε φωτιά αλλού, δεν ξαναείδαμε εναέριο μέσο. Το κατανοώ κιόλας μέχρι ενός σημείου. Κάνουν προφανώς μια εκτίμηση που υπάρχουν μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες και σπεύδουν εκεί, αλλά όταν ζεις στην επαρχία και διαπιστώνεις κάτι τέτοιο, αισθάνεσαι πολίτης β΄ κατηγορίας.
● Ζήσατε φωτιές στο Πήλιο τα προηγούμενα χρόνια…
Εννοείται. Εχω βρεθεί σε φωτιά δύο φορές εδώ. Και σβήστηκε η φωτιά από τα παιδιά του χωριού κι από εμάς που κουβαλούσαμε κουβάδες, νερά και ήμασταν δίπλα τους μέχρι τέλους. Ετσι γινόταν πάντα. Ετσι έγινε και τώρα στην Εύβοια.
● Κάνατε κι ένα οργισμένο ποστ, το οποίο πληρώσατε με σφοδρή επίθεση από πολλές πλευρές.
Οχι, δεν θεωρώ ότι το πλήρωσα. Αναμενόμενο είναι. Οσοι παίρνουμε δημόσια θέση στα πράγματα, εκτιθέμεθα στον αντίλογο και συνήθως και στις ύβρεις. Δεν εξεπλάγην, ούτε είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Το θέμα είναι η ποιότητα των σχολίων και ποιοι είναι αυτοί που τα γράφουν. Είναι ψηφοφόροι της Δεξιάς που εθίγησαν -και αυτό το κατανοώ- ή είναι ο «στρατός» των πληρωμένων που βγαίνουν κάθε φορά κι εξαπολύουν επιθέσεις σε όποιος δεν τους αρέσει η γνώμη του, γιατί παίρνουν γραμμή. Είναι άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Ομως ήταν αναμενόμενο. Δεν ήταν καμία έκπληξη και επίσης δεν ιδρώνει και το αυτί μου. Και ούτε υπάρχει περίπτωση να με φιμώσει κανένας. Μόνο με τον θάνατό μου θα το βουλώσω. Αλλιώς θα μιλάω. Δεν έχω να χάσω τίποτα.
● Γιατί αποδώσατε ευθύνες κυρίως στον πρωθυπουργό;
Μα αν δεν έχει αυτός ευθύνες, ποιος έχει; Συγγνώμη κιόλας! Δεν μπορείς να γεμίζεις την Αστυνομία με ένα σωρό οχήματα κάνοντας διαρκώς αγορές και τα καναντέρ σου να μην μπορούν να απογειωθούν γιατί δεν έχουν ανταλλακτικά, ούτε τους έχει γίνει συντήρηση. Δεν μπορεί να δίνεις 20 εκατ. ξανά μανά στα μίντια για να καλύπτουν την ανεπάρκειά σου και μόνο 1,7 στην προληπτική δασοπροστασία. Λοιπόν όταν τα κάνεις αυτά, πρέπει να κάθεσαι ν’ ακούς και την κριτική. Ο κόσμος είναι εξοργισμένος. Και όταν για πρώτη φορά τώρα δόθηκε ανοιχτό μικρόφωνο (από το «Οπεν») στους πολίτες, είδες τι έλεγαν. Πού ήταν η κυβερνητική εκπρόσωπος τόσο καιρό, πού ήταν ο Μητσοτάκης, πού ήταν οι υπουργοί του; Βάζουν τον Χαρδαλιά να διαβάζει μια ανακοίνωση, έτσι, χωρίς ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους, χωρίς τίποτα. Τι στάση είναι αυτή την ώρα που καίγεται ο τόπος και καταστρέφεται η Ελλάδα; Διότι έχει καταστραφεί όλο το οικοσύστημα εκεί. Τί θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ζήσουν; Από αυτό το οικοσύστημα ζούσαν. Είχαν μελίσσια, ήταν ρητινοσυλλέκτες, είχαν συκιές. Πώς θα επιβιώσουν τώρα; Με τα 600 ευρώ που θα τους δώσουν; Βλέπουμε τι έκανε το κράτος κι άλλοτε με τους σεισμόπληκτους, με τους πλημμυροπαθείς... Αλήθεια, ποιον κοροϊδεύουμε;
Τέλος πάντων θεωρώ αυτή την κυβέρνηση τη χειρότερη που έχει υπάρξει από την εποχή της Μεταπολίτευσης και το χρεώνω στον Μητσοτάκη αποκλειστικά. Διότι όταν λένε «ο πρωθυπουργός αποφασίζει», θα πρέπει να μην παραπονιέται όταν του χρεώνουν ολόκληρη την ευθύνη γι’ αυτό. Και να μη ζορίζονται οι ψηφοφόροι του όταν τον βρίζουμε, διότι αυτός είχε βγει πριν καιρό στη φωτιά στην Κέρκυρα στον Ερημίτη και είχε πει, με απίστευτο κυνισμό και αφέλεια μαζί, ότι «έτσι κι αλλιώς δάσος είναι, θα καεί». Και κάηκε μετά το δάσος και θα γίνει εκεί ξενοδοχείο. Οπως κάηκε τώρα και το Τατόι, που τόσο πολύ νοιάζεται η κ. Μενδώνη.
● Ολο αυτό που ζήσαμε μαζί με τον κορονοϊό ήταν ψυχικά βαρύ για όλους…
Μα ήρθε αυτή η καταστροφή την ώρα που και η Ελλάδα κι ολόκληρος ο πλανήτης βίωνε μια βαθιά κατάθλιψη, αγωνία και φόβο λόγω της πανδημίας. Κι έρχεται κι αυτό. Η ψυχική μας κατάσταση έχει διαλυθεί από τα μνημόνια και μετά. Δεν έχει σηκώσει αυτός ο λαός κεφάλι. Τρώμε φάπες από παντού, συνεχώς. Και εν τω μεταξύ μέσα στην πανδημία έχουν περάσει κι αδιανόητοι νόμοι, έχουν καταστραφεί κεκτημένα χρόνων. Οταν αρχίσουμε να ηρεμούμε, θα αντιληφθούμε και πόσες φάπες φάγαμε και δεν το καταλάβαμε. Και ναι. Είμαστε όλοι με βαριά ψυχή. Ακόμα και οι πιο άσχετοι και οι πιο τραλαλάδες έχουν θλίψη στο βλέμμα, όχι μόνο για ό,τι έγινε, αλλά και για ό,τι έρχεται. Οσο για τον πρωθυπουργό; Οταν μου παριστάνεις τον Μωυσή, τότε αντιμετώπισε και τις καταστροφές σαν ένας φτωχός Σολομώντας.
● Στον αντίποδα της τοξικότητας, στις συναυλίες σας δεν ήταν ο κόσμος αγκαλιά κι εσείς γι’ αυτόν;
Αυτή είναι η δουλειά μας. Η τέχνη είναι παρηγορητική αλλά και αφυπνιστική. Με τη Λίνα ανοίγουμε την ψυχή μας και μοιραζόμαστε όλα μας τα βαθιά αισθήματα που μας έφεραν ώς εδώ κι όσα παρατηρούμε γύρω μας, με ανθρώπους που κι αυτοί μας εμπιστεύονται την ψυχή τους. Κι από εκεί και πέρα καθένας μας έχει έναν δημόσιο λόγο που τον εξασκεί σύμφωνα με την προσωπικότητά του, τις αξίες του και σύμφωνα με όσα ονειρεύεται. Εγώ δεν θα σταματήσω να ελπίζω ότι αυτός ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Γι’ αυτό συνεχίζω να αγωνίζομαι. Αλλιώς θα είχα παραδώσει τα όπλα.
● Μου λέγατε παλιότερα ότι βλέπετε και στα ανίψια σας την εκδοχή ενός καλύτερου κόσμου..
Τα ανίψια μου ήταν και τώρα εθελοντές στη Βαρυμπόμπη, έσωζαν ζώα, κουβαλούσαν νερά. Οργανώνονται, κρίνουν. Κι εμένα δεν μ’ έχουν στο βάθρο. Με κρίνουν αυστηρά και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Ετσι πρέπει να είναι. Μας κρίνουν τα νέα παιδιά κι ευτυχώς. Κι αυτά είναι και η ελπίδα μου. Οταν η ανιψιά μου έκλαιγε με αναφιλητά τώρα με τις φωτιές και μου έλεγε «δεν είναι ζωή αυτή. Δεν έχουμε από πουθενά ένα παράθυρο ν’ ανασάνουμε», της είπα «εσείς όμως είστε και το παράθυρο και το φως και το οξυγόνο». Εμείς γεράσαμε. Ο,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε κι ας το κρίνει η Ιστορία. Η νέα γενιά που έρχεται όμως είναι σκληρή και πολύ καλά κάνει και πολύ πιο ευφυής απ’ ό,τι ήμασταν εμείς. Εχει οξεία αντίληψη και πολλές άλλες δυνατότητες. Ας έχουν λοιπόν τον νου τους οι κυβερνώντες ή οι υποψήφιοι κυβερνώντες, διότι αυτούς θα βρουν μπροστά τους.
● Διατηρείτε λοιπόν την αισιοδοξία σας; Πώς τα καταφέρνετε;
Πάντα γιατί πιστεύω στην πίστη του ανθρώπου. Οτι το καλό θα νικήσει το κακό -γιατί εμπεριέχουμε και τα δυο. Αυτός είναι ο αγώνας μας σε όλη μας τη ζωή. Να μην κυριαρχήσει το κακό. Νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος, αλλά με πάρα πολλή προσπάθεια και με συνεχή εγρήγορση παντού και στο κοινωνικό μέτωπο αλλά και στο προσωπικό. Αυτό λέω διαρκώς. Να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ναρκωθεί, να παραιτηθεί. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι να μην παραιτηθούμε από την αγάπη μας για τη ζωή και για τον διπλανό μας. Κοιτάξτε πώς ξύπνησε τώρα το ένστικτο της αλληλεγγύης.
Κοιτάξτε πώς λειτούργησαν τα νέα παιδιά που έκαναν ρεπορτάζ στις περιοχές που καίγονταν, σε αντίθεση με τους καρεκλοκένταυρους στα κανάλια που συνέχιζαν να λένε ανοησίες και ψέματα. Δηλαδή δεν επιτρέπεται από «έγκυρο» δημοσιογράφο που παρουσιάζει δελτίο ειδήσεων να λέει την ώρα που ένα παιδί κάνει ρεπορτάζ «τώρα που έγινε κακούργημα ο εμπρησμός». Μα τώρα έγινε κακούργημα; Δεν έγινε εδώ και χρόνια από την προηγούμενη κυβέρνηση; Δεν ντρέπονται; Μετά να μην παραπονιούνται όταν αυτούς τους λέμε «ΑΡΔάκια». Αντίθετα, έβλεπες σε πολλούς ρεπόρτερ άλλη στάση. Και την αγωνία στα μάτια τους να σωθεί έστω ένα δέντρο, ένα ζωάκι, να βοηθήσουν έναν ηλικιωμένο.
● Κάντε μια τελευταία ευχή...
Η καμένη γη να μην αφήσει και καμένα όνειρα. Τα όνειρά μας πρέπει να «αναδασωθούν». Αλλά θέλω να πω και κάτι ακόμα: ένα πολύ χρήσιμο και διδακτικό παραμύθι είναι «Τα ρούχα του αυτοκράτορα». Ισως είναι καλό να το ξαναθυμηθούμε, γιατί ο βασιλιάς είναι γυμνός...».
🔴 Αυτή η κουβέντα δεν έγινε με αφορμή τις συναυλίες που δίνει η Τάνια Τσανακλίδου μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου αυτό το καλοκαίρι για τα 33 χρόνια από την κυκλοφορία τού, ιστορικού πια, δίσκου «Μαμά γερνάω» (1988) αλλά και την επέτειο των 40 χρόνων (1981-2021) της διαδρομής της Νικολακοπούλου στη δισκογραφία. Ομως θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τους επόμενους σταθμούς τους: στις 26 Αυγούστου στο Βεάκειο, στις 7 Σεπτεμβρίου στο Κατράκειο και στις 12 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη. Επεται, τον Οκτώβριο, το Ηρώδειο.
Σχόλια υποστηρίζονται από CComment