Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός δείγμα ανικανότητας και αυταρχισμού 

 

Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός δείγμα ανικανότητας και αυταρχισμού

Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου

 Ναι στον εμβολιασμό σε όλους και όλες κατόπιν επαρκώς ενημερωμένης ατομικής απόφασης

Ακολουθήστε μας στο Google news 

Μπροστά στο τέταρτο κύμα της πανδημίας, που μάλιστα ξεκίνησε την επέλασή του εν μέσω καλοκαιριού, η ελληνική κυβέρνηση, όπως όλες, η μια πίσω από τη άλλη, οι κυβερνήσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μετά την αποτυχία της αστυνομευόμενης καραντίνας με το lockdown κλπ., επικαλείται την ανάγκη της επιβολής του αναγκαστικού εμβολιασμού, πρώτα για ορισμένες ομάδες, αλλά με τελική στόχευση όλο τον πληθυσμό.

 

Χωρίς, φυσικά, η εγγενής ανικανότητα που τους διακρίνει στην αντιμετώπιση του προβλήματος (όχημα της οποίας είναι, για μιαν ακόμα φορά, η αξιοποίηση μιας, υπαρκτής, υγειονομικής κρίσης ως «ευκαιρίας» για περαιτέρω νεοφιλελευθεροποίηση της οικονομίας, κοινωνικό έλεγχο και αστυνομική καταστολή) να αποκλείει την ταυτόχρονη εφαρμογή και των δυο: και lockdown και υποχρεωτικό εμβολιασμό. 

 

Τόσο η κυβέρνηση, με ένα προς ένα τα γνωστά «πρόσωπα» που την αποτελούν, όσο και οι εντεταλμένοι «ειδικοί» της, εξακολουθούν να αγνοούν, ή και να αδυνατούν στοιχειωδώς να κατανοήσουν και αντίστοιχα να πράξουν, τη σημασία ζητημάτων σχετικά με τον SarsCov-2, που είναι γνωστά και καταγεγραμμένα ήδη από το ξεκίνημα της πανδημίας, με αποτέλεσμα την διαρκή διάχυση αντιφατικών και αλληλοαναιρούμενων μηνυμάτων και αντίστοιχων μέτρων, που καλλιεργούν μια χωρίς προηγούμενο σύγχυση, φόβο και ανασφάλεια – εργαλεία εκ των ουκ άνευ για την σύγχρονη καπιταλιστική διακυβέρνηση. 

 Ήταν ήδη γνωστή, από το ξεκίνημα της πανδημίας, τον Φεβρουάριο του 2020, αφενός, η μεγάλη μεταδοτικότητα και η μεταλλαξιμότητα του κορονοϊού και, αφετέρου, η σχετικά μικρή θνητότητα (περί το 1%, σχετικά λίγο παραπάνω από την γρίπη), με το μεγάλο αριθμό των θανάτων να οφείλεται ακριβώς στην υψηλή μεταδοτικότητα - στην υψηλή διείσδυση, στο ποσοστό του πληθυσμού που μολύνεται. Το οποίο ποτέ δεν γίνεται επαρκώς γνωστό λόγω της μη τέλεσης του επαρκώς αναγκαίου αριθμού αξιόπιστων τεστ.

 Καθώς μάλιστα, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που έχουν μολυνθεί, είναι ασυμπτωματικοί ή με πολύ ελαφρά συμπτώματα, είχε τονιστεί, από την αρχή, η κεντρική σημασία ενός ολοκληρωμένου και επαρκώς στελεχωμένου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, που θα έκανε μαζικά (και δωρεάν) τεστ, ιχνηλατήσεις, φροντίδα κατ΄ οίκον, όποτε θα πρόκυπτε η σχετική ανάγκη, ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα στα άτομα με υποκείμενα νοσήματα, τρίτης ηλικίας κλπ. Δηλαδή, αντί για αστυνομία και πρόστιμα, στήριξη σε επίπεδο γειτονιάς, από υγειονομικές και κοινωνικές υπηρεσίες, για την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης, στήριξης και συνοδείας στη λήψη και τήρηση των αναγκαίων υγειονομικών μέτρων (αλλά και παροχής μέσων διαβίωσης, όπως τρόφιμα κλπ), κάτι που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στη ίδια την αλληλοβοήθεια και στην έννοια της «κοινότητας» - αντί για την επικρεμάμενη απειλή  που πυροδοτείται για την ίδια τη ζωή, την καχυποψία έως και την ανοιχτή εχθρότητα προς τον «άλλο» και τον σκεπτικισμό, την δυσπιστία και την άρνηση που καλλιεργείται από την προχειρολογία και τον επίπλαστο, ως προς την όποια αποτελεσματικότητά του, χαρακτήρα των εξαγγελιών των «γνωστών και μη εξαιρετέων» - συχνά με κατασταλτικό χαρακτήρα, με διαχειριστικούς διαχωρισμούς μεταξύ ομάδων «καλών και κακών», «συμμορφούμενων και μη συμμορφούμενων» κοκ. 

 

Κρίσιμο στοιχείο για την ανάκτηση του αισθήματος της ασφάλειας για τη ζωή και της εμπιστοσύνης θα ήταν, φυσικά, η διασφάλιση των θέσεων εργασίας, με κανονική καταβολή του μισθού παρά την παρατεταμένη απουσία από την εργασία για όσο χρόνο χρειαστεί, με ενίσχυση των αυτοαπασχολούμενων, με σχολεία ανοιχτά με μικρές τάξεις, κάτω των 15 μαθητών (που θα σήμαινε προσλήψεις για διπλασιασμό των ήδη υπηρετούντων δασκάλων και καθηγητών) και αρκετά ακόμη στην ίδια κατεύθυνση. 

 

Ας γίνονταν αυτά (και σιγά μη γίνονταν στην κοινωνία που ζούμε) και τότε θα βλέπαμε διαμετρικά αντίθετες επιδημιολογικές μεταβλητές από αυτές, τις δολοφονικές, που διαμορφώνουν ο «Κούλης» και, γενικά, οι πολιτικές της κυρίαρχης εξουσίας. 

 

Αν έχουμε κάτι να μάθουμε και από αυτή την πανδημία, είναι ότι και η επιδημιολογία, όπως γενικά η ιατρική, πρέπει να πάψει πια να αντιμετωπίζεται σε μια αποστειρωμένη, στενά βιολογίστικη οπτική. Να αναδειχθεί, δηλαδή, έμπρακτα (και όχι απλώς θεωρησιακά) στις πολύπλευρες διαστάσεις της, μια από τις οποίες, ουδόλως αμελητέα, είναι και η κοινωνική (και πολιτική). Αλλά μια κοινωνική και πολιτική διάσταση σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που τώρα (υποκρυπτόμενα) εφαρμόζεται, συντελώντας στο ένα κύμα της πανδημίας μετά το άλλο και στις θανατηφόρες συνέπειές τους. 

 

Μια τέτοια διαφορετική κοινωνική και πολιτική προσέγγιση και σχέση θα συντελούσε σε μια διαφορετική στάση απέναντι και στο ζήτημα του εμβολιασμού, τουλάχιστον από την πλειονότητα αυτών που αρνούνται ή διστάζουν να εμβολιαστούν, όχι στη βάση του αντιεμβολιαστικού μένους των διαφόρων και ποικίλης πολιτικής προέλευσης «αρνητών» και συνομωσιολόγων, αλλά αυτών, των πολλών, που αποτελούν τα εύλογα θύματα των ασκούμενων πολιτικών. 

 Όταν είναι σε πρώτο πλάνο καθημερινές ειδήσεις για τον «θάνατο από θρόμβωση», ή ό,τι άλλο, που επήλθε μετά τον εμβολιασμό κάποιου/ας (χωρίς να είναι πάντα διασταυρωμένη μια αιτιακή σχέση – και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει).      

Όταν διεθνείς οργανισμοί κάνουν σχεδόν καθημερινά επισημάνσεις για προσθήκες στη λίστα των παρενεργειών των εμβολίων. 

Όταν τη μια είδηση για καταλληλότητα του τάδε εμβολίου να γίνεται σε άτομα άνω, ή κάτω, της τάδε ηλικίας, την διαδέχεται η επόμενη είδηση που αντιστρέφει την προηγούμενη και αλλάζει τις ηλικίες. 

Όταν είναι γνωστός ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών, που την ίδια στιγμή που πλασάρουν τα νέα τους εμβόλια, ανακοινώνονται, για την καθεμιά από αυτές, και τα πρόστιμα δισεκατομμυρίων που τους επιδικάστηκαν για αθέμιτες πρακτικές που είχαν να κάνουν με την απόκρυψη παρενεργειών φαρμακευτικών προϊόντων τους, με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία και τις ζωές εκατομμυρίων. 

Τότε παρέχεται πλούσιο υλικό για την τροφοδότηση προκατασκευασμένων σχημάτων, δεξιά και αριστερά, ποικιλότροπης δαιμονοποίησης της επιστήμης, της ιατρικής, του φαρμάκου γενικά κοκ. Ξεχνώντας ότι και μέσα στην επιστήμη υπάρχει η αντίφαση που υπάρχει παντού μέσα στην κοινωνία μας, ο συμφυρμός της επιστημονικής γνώσης με την ιδιοποίησή της από τα συμφέροντα της κερδοφορίας του κεφαλαίου, συχνά και της διαμόρφωσής της σύμφωνα με αυτά τα συμφέροντα. 

 Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιστημονική γνώση, ότι δεν υπάρχει ιατρική, φάρμακο κλπ που έχει σώσει, και καθημερινά σώζει, ζωές. Άπειρα τα παραδείγματα. Το ζήτημα με το φάρμακο, όπως και το εμβόλιο, είναι πώς και πότε θα πάψει να είναι εμπόρευμα με σκοπό την κερδοφορία (με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό) και θα γίνει αποκλειστικά το «κοινωνικό αγαθό» που είναι.

 Μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες, η υποχρεωτική επιβολή του εμβολιασμού, σε όποια ομάδα πληθυσμού, θα είναι ό,τι χειρότερο. Δείγμα του αυταρχισμού μιας ανίκανης εξουσίας, που μόνο μέσω του αυταρχισμού μπορεί, πλέον, να κυβερνά, ανίκανη ακόμα και μέσω αυτού να επιτύχει το «ποθητό» αποτέλεσμα. Άλλωστε, την κυρίαρχη εξουσία (και ειδικά αυτή του «Κούλη») δεν τη νοιάζει η καθαυτό υγεία λαού, αλλά η διαχείρισή του ως μάζας. Η ατομική συμπεριφορά (αυτού που φοβάται, διστάζει, αρνείται, εν προκειμένω το εμβόλιο) δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τις εκάστοτε περιβαλλοντικές επιρροές και τις επικρατούσες κοινωνικές αξίες. Μέσα σ΄ αυτές, η ατομική συμπεριφορά είναι, σε μεγάλο βαθμό, κάτι που παράγεται και προκαλείται, είτε όταν εκφράζεται μέσω της συμμόρφωσης, είτε όταν εκφράζεται μέσω της αμφισβήτησης. 

 Η πανδημία του κορονοϊού ήλθε να πατήσει και να αλληλεπιδράσει πάνω σε μια από μακρού διάχυτη κοινωνική δυσφορία που χαρακτηρίζει την εποχή μας, η οποία συνοδεύεται από ένα μούδιασμα, από μια εξατομίκευση και παθητικοποίηση και που την διαπερνά ένα διαρκές αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας.

 Τι πιο φυσικό με την κοινωνική και, στη βάση αυτής, και υπαρξιακή κρίση που γνώρισαν τα πλατιά λαϊκά στρώματα όλα αυτά τα χρόνια, να υπάρχουν οι καθημερινοί αμφισβητίες, οι παραβάτες μιας «κανονικότητας» που ακυρώνει και πνίγει την όποια απάντηση ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες τους; Με πάντα υποβόσκοντα, εκτός από τον φόβο, και έναν, συχνά ανεξέλεγκτο, θυμό.

 Από την άλλη, μιλώντας για το πώς η «ατομική ευθύνη» και, γενικά, η «ατομική στάση» απέναντι στα πράγματα, διαμορφώνεται στη βάση των επικρατουσών κοινωνικών σχέσεων και προτύπων, δεν θα έπρεπε να μας διαφεύγει ότι, στη βάση των θέσφατων με τα οποία έχουν κατακλυστεί οι νέες γενιές, ότι «η ζωή που ζούμε μας αφορά ως άτομα» και ότι «είναι στην δική μας, ατομική ευθύνη η βελτίωση του εαυτού μας και της ζωής μας», η κουλτούρα που από καιρό διαχέεται, σκοπό έχει να διαμορφώσει «το άτομο που παίρνει πάνω του την ευθύνη του εαυτού του». Αυτό που σήμερα προπαγανδίζεται, ώστε να επιδιώκεται από τα άτομα, είναι να είναι ευέλικτα, να βελτιώνονται ακατάπαυστα, να φροντίζουν την υγεία τους, να διαχειρίζονται τον κίνδυνο. Προφανώς αυτή η νεοφιλελεύθερης κοπής βιοπολιτική της εναπόθεσης «του καθενός στον εαυτό του», μέσα σ΄ αυτή την κηρυσσόμενη ως «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», δεν «λειτουργεί». Εξ ού και η απειλή του υποχρεωτικού εμβολιασμού.

 Μήπως αντί για απειλές, εκφοβισμό, ενοχοποίηση, κοινωνικές διακρίσεις και διαχωρισμούς, θα έπρεπε, αντίθετα, να σκύψουμε πάνω στον διστακτικό και τον αναποφάσιστο, να τον ακούσουμε, να τον κατανοήσουμε και, επιτέλους, να πείσουμε;

 

Εμβολιασμοί καλό είναι να γίνουν, αλλά με πειθώ και… όχι μόνον εμβολιασμοί, ως η  «λύση» στο πρόβλημα. Πειθώ δεν σημαίνει ωραία λόγια, διακηρύξεις, ομιλίες, ούτε 150ευρα.

 

Σημαίνει συνολικά πολιτικές που επαναφέρουν την ασφάλεια στη καθημερινή ζωή του  καθενός και ανοίγουν ένα μέλλον ελπίδας και όχι μαυρίλας (δουλειά, κατοικία, υγεία, παιδεία, κλπ). Άνοιγμα προς μια νέα κοινωνική σχέση.

 

Σημαίνει την πολύ εμπεριστατωμένη διερεύνηση της όποιας ευαλωτότητας του ατόμου απέναντι στις αναφερόμενες παρενέργειες του εμβολίου, όσο σπάνιες και αν αυτές  αναφέρονται ότι είναι.

 

Σημαίνει διαρκή διεκδίκηση της κατάργησης των πατεντών και το άνοιγμα του δρόμου, όσο δύσβατος και μακρόσυρτος και αν είναι αυτός, ενός αγώνα διαρκείας, για την οικειοποίηση του φάρμακου και του εμβολίου ως «κοινωνικού αγαθού» (κοινωνικοποίηση  της φαρμακοβιομηχανίας κλπ).

 

Και «λύση στο πρόβλημα» δεν είναι το εμβόλιο από μόνο του.  «Λύση στο πρόβλημα» μπορεί να προέλθει από την πολιτική και κινηματική επικέντρωση στις ρίζες του προβλήματος: την ανθρωπογενή καταστροφή του περιβάλλοντος (της καπιταλιστικής καταστροφικής υπερεκμετάλλευσής του), σε συγχρονία με την καταστροφή του κοινωνικού περιβάλλοντος, της ζωής των πολλών (αγορά εργασίας κλπ), του συστήματος υγείας που το οδηγούν σε περαιτέρω κατάρρευση και ιδιωτικοποίηση εν μέσω πανδημίας και πολλών άλλων. 

 

Με στόχευση στην ανατροπή του συστήματος της κοινωνικών σχέσεων που διέπει την μονόδρομη σχέση του αχαλίνωτου πλουτισμού των πολύ λίγων μέσα από την όλο και πιο ακραία εξαθλίωση και τον θάνατο των πολλών.  

 

Σημαντικό το εμβόλιο και πρέπει, πάντα με πειθώ και ατομική απόφαση, να γίνεται. Αλλά από μόνο του, όπως και τo lockdown, δεν θα λύσει τίποτα.  Υπό τις παρούσες οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ο κορονοϊός 

ήλθε για να μείνει, αν δεν αλλάξουν και δεν ανατραπούν πολλά, σε όλα τα πεδία.